Stedendriehoek
Column Eke Mannink
Een lichtgeel blad dwarrelt langzaam naar beneden. Beschenen door de najaarszon lijkt het wel van goud. Een paar meter verderop bewegen twee sprookjesfiguren ritmisch voor de waterput op De Schupstoel. ‘Teken hier je wens op papier. Gooi het in de wensput. Voor ontastbaar vertier.’
Deze, of woorden van gelijke strekking, waren afgelopen zondag te lezen bij die putgodinnen. Voor mij zit het hem in het woord ‘ontastbaar’. Aan de voeten van de sprookjesprinsessen – laten we de in ivoorkleurige gewaden gehulde dames zo maar noemen – slingerde zich een strook papier over straat. Her en der zaten kinderen en volwassenen te tekenen. Met kleurig krijt, lijm en scharen. Figuurtjes werden uitgeknipt en in de grote tekening geplakt. Linde Leijh, Zutphens kunstenaar – én draagster van een van de mooiste namen die ik ken – was onderdeel van het begeleidend team. Op de stoep voor Geluksvogels gehurkt krijtte ze een toren, kinderen aansporend en toejuichend.
Het Chocoladefestival is een begrip in Zutphen. Al achttien keer hebben we ervan kunnen genieten. En niet alleen wij, de bewoners, maar juist ook hordes toeristen komen erop af. Het te combineren met een creatief, actief evenement, the Big Draw Festival, vind ik een sublieme zet. Opeens zaten mensen op straat te tekenen. In zekere zin ontastbaar vertier. Op de klanken van live muziek, aan een grote tafel op de Zaadmarkt, in de tuin Dat Bolwerck – overal werd met verve getekend en gekleurd, geknipt en versierd.
De kritiek dat onze jaarlijks terugkerende festivals – chocolade en bokbier – wel erg op consumptie en commercie zijn gebaseerd, werd hier voor een goed deel door ondervangen. Het was deze keer en-en: je kunt prima kleuren en daarna een spies fruit onder de choco-fontein houden, of met een bonbon in je mond de Japans georiënteerde Mangakunst in het voormalig Genietcafé bekijken.
‘Zó zou ik wel willen kunnen tekenen,’ zei een tiener die bewonderend voor een beeltenis van twee hartstochtelijk zoenende jongens stond. ‘Wat let je,’ antwoordde de vrouw naast hem, die waarschijnlijk zijn moeder was. ‘Ga op een cursus. Manga tekenen kun je leren.’
Kijk, dat moeten we hebben. Jongeren die hun mobiel opzij leggen en iets gaan creëren. Werkende ouders die tijd vrij maken voor nieuwe creativiteit.
De Vlaamse psychiater Dirk De Wachter is er duidelijk over: kunst en cultuur zijn de bodem, de basis, de worteling waarop de maatschappij haar samenhang, identiteit en welzijn fundeert. ‘Onze westerse wereld zet heel erg in op ikkigheid,’ zegt diezelfde De Wachter. ‘Het is naar de achtergrond verdwenen dat de mens ook heel verbonden en saamhorig is.’ En dat is nou net wat we afgelopen zondag in ons eigen stadje weer konden voelen. Vreemden en bekenden, oud en jong, tekentalenten en freestylers, muzikanten en dansers … we waren in contact met elkaar.
Suggestie voor over een kleine twee weken, tijdens de Bokbierdag: combineer het met een leesmanifestatie. Straattheater over bekende romanpersonages, workshops drinkliederen schrijven, dansen met een slok op – ideeën genoeg voor ontastbaar vertier.
Zo gaan we naadloos over in de Boekbierdag.
