Smoesjes

‘Wat er ook speelt in een land, laat het vooral de kinderen zijn.’ Het is een bekende kreet van Loesje, het onbekende meisje (vrouw/groep/transgender… niemand weet wie zij precies is) dat posters verspreidt en aanplakt. Ik zou zweren dat ze stamt uit de jaren zeventig, voor mijn gevoel hoort haar gedachtengoed bij dat tijdsgewricht. De site loesje punt nl wijst me terecht: de organisatie is actief sinds 1983.

En Loesje gaat enorm met haar tijd mee.

Ik blijf lang hangen op die digitale broedplaats, er valt veel te lezen. ‘Ik wil best zeggen wie ik ben, maar pin me er niet op vast’ – deze stamt uit 2014 en wordt als volgt gecategoriseerd: identiteit/landelijke serie.
Veel kreten bestrijken meer onderwerpen tegelijk. Neem deze nieuwe, vorige week dinsdag gepubliceerd: ‘Regenboogverbod. Qatar wil zijn pot goud niet kwijt’ – prachtig. Onderwerpen: economie en geld/liefde/politiek en maatschappij. Bronnen: landelijke serie. Andere stammen weer uit lokale schrijfgroepen, of zijn ‘goud van oud’.

Vanwaar deze plotselinge uitweiding over Loesje, hoor ik u denken. Nou, dat zal ik u vertellen. Sinds kort is in onze stad een variant op deze protestposters te vinden, ondertekend met ‘Smoesjes’. Ik zag ze van de week voor het eerst, op de kruising Berkelsingel/Coehoornsingel. 

Het niveau van deze spreuken is lager dan dat van de originele Loesje zelf, want ik kan ze niet onthouden. Goede teksten haken zich vast in je geest, deze waren daar te lang voor.
Hoe dan ook, de hond vindt het allang best dat we weer een ommetje maken.

Het papier ligt inmiddels verfomfaaid in een regenplas. Ik moet het uitvouwen om te kunnen lezen wat er ook weer staat.

‘Gemeenteraad, bang dat jullie jasjes open zouden waaien van de frisse wind die Zutphen nodig had?’ Ik vermoed dat dit verwijst naar het gedwongen vertrek van burgemeester Annemieke Vermeulen. Wellicht zit er een groep lokale ondernemers achter ‘Smoesjes’, die zich druk maken om de manier waarop de burgemeester moet opstappen.

Volgens een betrouwbare bron legde iemand een link met de ‘wildpoeper’ in het Waterkwartier. ‘Maar dat is nogal banaal,’ voegt hij eraan toe. Hem doen de posters denken aan de twitteraccounts waar vermoedelijk ambtenaren, ook al zonder namen, achter zaten. ‘Zolang ze anoniem zijn: altijd negeren,’ zegt hij. ‘We leven hier niet in Iran.’

Ik ben het met hem eens. De wildposters zijn boos en weinigzeggend. Als je op lokaal niveau iets gedaan wilt krijgen, doe het als jezelf. Verstop je niet.

We maken nog een extra rondje door de oude boomgaard, de hond en ik, bij het Vogelpark. De oude fruitrasbomen ogen nat en herfstig. Zo’n vijf jaar geleden verscheen ‘Een bloeiende historie’ van journalist Alize Hillebrink, toen de boomgaard werd uitgeroepen tot Zutphens eerste groenmonument. De verzameling fruitbomen schijnt al op zeventiende-eeuwse kaarten te zien te zijn. Al mijmerend loop ik tegen een volgende smoesjesposter aan, op een elektriciteitshokje.

‘Zeg gemeenteraad, zullen we lekker verstoppertje spelen?’

Wat er ook speelt in een stad, laat het vooral de kinderen zijn.