Shut up &

‘Ik heb het al gehad, corona. Zonder te weten hoe het heette.’ Mirjam van Sligtenhorst van de Marspoortgalerie doet me verwonderd opkijken. ‘O?’

‘Ja, december 2019. Niemand wist er hier nog van.’

Sommige dingen neem je je al jaren voor en doe je jaren niet, tot je ze opeens wel doet. Dat geldt althans voor zo’n vreemde vogel als ik. Afgelopen week weer. Ik zag een aankondiging van Shut up & write en dacht: ik ga. Terwijl ik al jaaaaaaren denk: ik ga.
Nu ben ik er, in de galerie annex koffiegelegenheid aan de Marspoortstraat.

Shut up & write is een wereldwijd initiatief van schrijvers die maandelijks samenkomen om te schrijven en na afloop het geschrevene uit te wisselen. Heel simpel. Het trok me altijd aan, juist vanwege die eenvoud. In Zutphen organiseert Peter-Jan Vermeij de bijeenkomsten nu zo’n zes jaar.

‘En hoe was dat toen?’

‘Ik had er weinig last van, gelukkig.’ De galeriehoudster van koffie-en-kunst met het hoge haar kijkt vrolijk. ‘En ik zal inmiddels toch wel wat antistoffen hebben opgebouwd.’

Net als ik iets over haar onvervalst Amsterdamse tongval wil vragen, roept kunstenaar Jet Rotmans ons tot de orde: ‘We gaan beginnen!’

Rotmans vervangt Vermeij, omdat hij vanwege code rood (niet de storm, maar het virus) binnen moet blijven. Alle deelnemers zetten zich op hun stoel achter laptop of papier, de pennen worden spreekwoordelijk geslepen en het startsein heeft geklonken.

Een uur lang stilte. Allemaal zijn we als bij toverslag in een ander universum beland; in onze binnenwerelden. Wat een belevenis om die samengebalde concentratie te voelen. Ik had me voorgenomen zonder vooropgezet plan te beginnen en te ontdekken waar mijn geest me brengt. De stilte, het nasputteren van het koffieapparaat, het sporadisch tikken van de verwarming, een kuch, een passerende auto – de minimale audio benadrukt de stilte eerder dan hem te verstoren. Iedereen schrijft en denkt, denkt en schrijft verder. Soms vloeiend, dan weer hortend en stotend: iedereen schrijft. En shuts up.

O, dit zou ik veel vaker willen doen dan één keer per maand, bedenk ik me wanneer ik aan vel vier begin. Zoals ik al zei ben ik best een vreemde vogel. Zo presteerde ik het vanavond om mijn tas te vergeten, dus toen ik binnenkwam, moest ik meteen weer terug om papier op te halen. Gastvrouw Mirjam snelde naar haar boekenkast in de hoek van de galerie en duwde me een prachtig schetsboek in de hand. Nog uit New York. ‘Hier,’ zei ze, ‘hoef je niet helemaal naar huis.’

Misschien is het de grofkorreligheid van het papier, of het gebroken wit dat zacht is aan mijn ogen … hoe dan ook: het schrijven gaat als een trein.

Tjirrrrp tjirrrrrp tjirrrrrrp. Na zo’n drie kwartier verstoort mijn eigen krekeltoon op brute wijze de stilte. Ook buurvrouw Anna Wiersma schrikt zich een hoedje. Ik excuseer me en zet het mobiele onding op stil. Het laatste kwartier brengen we gelukkig weer in een gemeenschappelijke flow door.
Iets voor u? Iedere tweede maandag van de maand kunt u schrijvend mediteren danwel mediterend schrijven in de Marspoortgalerie. Om klokslag acht uur beginnen we.

Wel papier meenemen. En de telefoon op stil graag.