Nieuwe bril

U kent het vast. Je bent een tijdje weggeweest – je huis, de stad, het land uit – en na terugkomst bekijk je de vertrouwde wereld anders dan voorheen. Het gaat niet per se om een lange vakantie of reis, in mijn geval waren het vijf dagen Londen, maar het doorbreken van de eenheid van tijd en plaats zorgt voor nieuwe perspectieven.
Zo wandel ik wat verdwaasd over de Boompjeswal. Een deel van die dwaasheid kan verklaard worden door gisteravond. De Eurostar, een razendsnelle trein tussen Londen en het continent, was nogal vertraagd. Tegen middernacht bereikten we Amsterdam-Centraal. Rond half drie stuiterden we in ons eigen bed. De uilen hadden indringender geklonken dan ik ze ken, alsof ze nachten in bijpraat moesten inhalen. Prachtig overigens, dat ge-oehoe in het donker. Nu, aan de voet van hun huis, kijk ik langs de stam omhoog, maar zie ze niet zitten. Waarschijnlijk puffen ze ergens tussen het gebladerte de hitte weg, die tussen hun veren is gekropen.
Dat doen de mensen ook, de hitte wegpuffen. In de schaduw zit een stel in slowmotion te knikkebollen op het gras. Een toeristenechtpaar sjokt voorbij. ‘Nou, die bloes was zevenveertig euro,’ hoor ik de vrouw zeggen. ‘Oooo,’ reageert haar man na een korte stilte. ‘Ik dacht dat-ie in de aanbieding was.’ Ik voel me getuige van een eenakter. Op andere momenten ben ik ook gespitst op toevallige quotes en langskomende citaten, maar na zo’n reisje komen ze dieper binnen.
‘Hier liepen we ook met de Pride,’ hoor ik verderop iemand roepen. De stem bevindt zich achter een bosje, ik kan niet zien wie er bij de Zutphense Pride was, afgelopen zaterdag. In de Stentor las ik dat er honderden bezoekers op afgekomen zijn, terwijl er enkele tientallen werden verwacht. Ik denk onwillekeurig aan ander nieuws van afgelopen weekend. Dit jaar is het aantal binnenkomende asielzoekers lager dan verwacht, klonk op de radio. Even later meldde dezelfde stem dat dit zo is, omdat het door de regering geschatte aantal bewust naar boven is bijgesteld, zodat het in de praktijk mee zou vallen. ‘Voorgaande jaren was de schatting juist aan de lage kant, zodat de uiteindelijke cijfers tegenvielen,’ klonk het. Wie houdt wie hier voor de gek?

Op de Schupstoel word ik verrast door de grote hoeveelheden groen die op ons afkomen. Niet alleen in de plantenperkjes van de gemeente. De uitbaters van Geluksvogels hebben prachtige bloembakken voor de ramen van hun winkelpand gezet. Geel, rood en paars schiet aan alle kanten naar boven. Op de stoep staan potten waarin de flora verder tiert. Buurtbewoners en passanten zijn hier de geluksvogels.
In Londen had ik een euforisch moment toen ik met oordopjes in over de eindeloze vlakten van Victoria Park huppelde. Onder de zon, naast mijn geliefde. We konden er beiden niet over uit hóeveel ruimte je als Londenaar tot je beschikking hebt in al die parken en plantsoenen kriskras door de stad. Eenmaal terug in mijn eigen stadje maak ik een dansje. Samen met de hond. Want deze nieuwe bril zorgt voor verfrissende vergezichten. Zutphen mag klein zijn, het genot dat zij schenkt voelt weer groot.