Energie

Even is er twijfel. Een innerlijke stem klinkt: ja, maar, kijk – vorige week ging het in dit hoekje óók al over muziek. En een concert. En een zangeres. Dan is er die andere stem: dit is waarover ik wil schrijven, niets anders.

De door Turks-Nederlandse studenten gemaakte documentaire over de eerste gastarbeiders die zestig jaar geleden in Zutphen arriveerden komt in aanmerking, evenals het debacle rondom jongerenwerkplaats Walhallab, maar het wordt: Wende.

We bezochten het Burgerweeshuis in Deventer, geliefde en ik. Vorig jaar had ik haar aangekondigd gezien. Meteen kaarten gekocht. Ze valt me altijd op. Een paar keer op televisie, een keer live. Nu was het tijd voor de nieuwe show van Wende Snijders.

Tijdens het voorprogramma verveelde ik me. Het schoot door me heen dat het voortbestaan van de concertzaal bedreigd wordt, de details kende ik niet. Daarom sprak ik een barman aan. ‘Ja,’ beaamde hij, ‘zoals het er nu uitziet bestaan we na 2025 niet meer in deze vorm. We moeten bij de schouwburg in.’

Op hoge poten liep ik terug naar mijn geliefde. “Niet te geloven,’ vertelde ik hem. ‘Dit poppodium gaat ook al naar de klote. Waarom?!’

‘Omdat het een leuke zaal is,’ zei hij. ‘Al het mooie oude wordt wegbezuinigd.’ We hadden het over Tivoli in Utrecht, het Patronaat in Haarlem… de landelijke trend lijkt: bijzonder van sfeer? Weg ermee!

Wende begon. Op een snoeiharde elektrische gitaar. Ze trok iedereen bij de les. Daar kwamen een rookgordijn en snijdende teksten aan te pas, maar vooral haar energie trok de aandacht. Die is onuitputtelijk. Enorm soepel verandert ze van toon, zingt ze hard of zacht, vloeiend of staccato, en altijd: loepzuiver.

Wie heeft dit aan zien komen?
Wie heeft ons hier gebracht?

Naar het einde van de wereld,

toch nog eerder dan gedacht.

De toon was gezet. Wende werd een wervelende ervaring. Dat kwam mede door de topmuzikanten waarmee ze zich omringt, en de mannen van licht en geluid, maar dus vooral: door haar energie.

Wende kan lieflijk, ruig, temerig, kattig, gekwetst klinken. En veel meer. ‘Ik wil een breed palet van menselijke emoties neerzetten,’ zei ze daarover in een radio-interview. ‘Al die emoties hebben een kleur, en in anderhalf uur al die kleuren tegenover elkaar, dat is intens.’

Klopt. De nummers buitelden over elkaar, in wisselend licht, en betoverende klanken. De zangeres is een perfectionist. In zang, muziek, dans, teksten, timing. In de zaal merkte ik dat velen zo onder de indruk waren als ik. Vaak wordt er oeverloos gekletst tijdens concerten. Hier niet: iedereen hing aan Wendes lippen, terwijl ze zich steeds verwilderder over het podium bewoog.

Een innerlijke stem roert zich: begin een actie, zorg dat het mooie Burgerweeshuis blijft bestaan. Liefst in de oude vorm, al lijkt dat een verkeken kans. Het Deventer dilemma is nu: als onderdeel van de stadsschouwburg, of in het havendistrict. Dan liever dat laatste. Doet u mee? Ook voor Zutphenaren is het een muziektempel binnen bereik. Opdat we nog veel concerten kunnen beleven op een ouderwets sfeervol poppodium.