Ceremonie

eVoor ik het wist was het de laatste les. Bijna vakantie. We deden spelletjes. Of eigenlijk: één spel. Dat beviel zo goed, dat we het bleven spelen. Zelfs de pauze werd slechts morrend aanvaard. Verplicht thee halen, of een sigaret buiten, op de stoep. Dan snel weer doorgooien.

Drie leerlingen van ‘mijn’ zes – een was ziek, een zwanger, een al op reis – en ik speelden dart. In een van de lokalen van het taleninstituut aan de Houtwal. Met van die balletjes met klittenband. De twee mannen, meestal ijverige leerlingen die goed bij de les blijven, ontpopten zich tot haantjes die per se wilden winnen. Het was interessant om te zien, wie het fanatiekste werd, en vooral: hoe. Ze boden tegen elkaar op. Een balletje zat net op de grens van de 100 en de 10 punten, of net niet – zo’n kwestie mondde uit in een kletterende dialoog. Die ging half in het Arabisch, half in het Koerdisch, en moest van mij dan in zijn geheel in het Nederlands.
Tja, ik was nu eenmaal de juf.
Het was een strijd geweest, maar een vrolijke. Ik verbaasde me over mijn enorme vreugde toen de enige vrouwelijke leerling, ook Syrische van origine, de roos aantikte: 200 punten! Ze liet haar collega’s mopperend achter zich in het klassement. Om dat extra luister bij te zetten voerden we een vrouwelijke high five uit. Het testosteron vloog omhoog.

Een van de hanen ontpopte zich als winnaar, onmiddellijk werd besloten tot een nieuwe competitie. Dat moest dan weer in het Nederlands.

Terwijl dochter, hond en ik zuidwaarts tuffen in onze kampeerbus, zie ik de scène voor me. Onwillekeurig trek ik een lachend gezicht, want dochter vraagt aan wat voor vrolijks ik denk. Ik vertel haar over de tweeënhalf uur darten met de Syrisch-Koerdische leerlingen en probeer de sfeer te beschrijven, waarin geoefend werd in het uitspreken van getallen, en tegelijkertijd met vuur werd gespeeld. Ik bedenk me dat een van de darters op dit moment ook ergens op de Franse autowegen vertoefd. Hij is met de FlixBus naar Lille vertrokken. Wij naderen Reims.
Het is een tijd geleden dat ik in Frankrijk ben geweest. Het valt me op dat de verkeersinformatie in flitsen in het Engels is. Dat voelt volstrekt on-Frans. Aan weerszijden van de korte file- en vertragingsberichten klinken eindeloze reclameriedels om dat blijkbaar nieuwe fenomeen aan te prijzen. In het Frans, dat dan weer wel. Votre informations sur le trafic en Anglais. Synthesizers en geluidseffecten ondersteunen de boodschap.

We stoppen bij een tempelachtig gebouw, pal langs een provinciale weg. Tibetaans theehuis, staat op de borden. We zijn wel toe aan een verfrissing. Wanneer we net de bus uit zijn, worden we omvergeblazen door ohmmmm-klanken uit gigantische speakers bij de ingang. Even later zitten we op een kleedje, naast een monnik met een bel, omringd door zo’n driehonderd mede-ceremonievierders.
Ik was het bijna vergeten, maar ja – dit is waarom ik zo van reizen houd.

Een mooie vakantie toegewenst, lezers. Tot over twee weken.