Columns
Eke Mannink
We zijn er weer. En we hebben er vanochtend al zeker vier kilometer op zitten, hondje Hazel en ik. Vanwege een campagne ter promotie van de poëzie. De grote en kleine posters zijn klaar, net als de flyers. Ze moeten verspreid worden. De meeste adressen in het centrum zijn al voorzien, dankzij enthousiaste stagiair Jakim, hij ontwierp de posters. Dus hond en ik delen ze uit in de buitenwijken.
De weergoden zijn pesterig bezig. Het is alsof ze steeds gietertjes over ons uit sproeien. Terwijl ze die gieters bijvullen, drogen hond en ik weer op, om vervolgens opnieuw doorweekt te raken.
‘Maar wat ben je laat?’ De vrouw in Leesten brengt de poster een eindje verder van haar gezicht, om te kijken of ze de datum wel goed ziet. ‘Het is 1 september… dat is over twee weken al!’
Ik knik.
Het gaat over het PoëzieFeest. Op zondagmiddag 1 september spreken in Dat Bolwerck aan de Zaadmarkt in Zutphen drie bevlogen types over hun vak, en ze leggen een link met de poëzie. Dat is het idee. Ze worden aan elkaar verbonden door de zogenoemde dichter van dienst. We hadden er een op het oog die onder voorbehoud had toegezegd. Uiterlijk 1 augustus zou ze laten weten of ze voldoende hersteld was van een medische ingreep. Drie dagen daarna wisten we nog steeds niets. Een week later vroeg ik Poëziecentrum Nederland, die haar had uitgenodigd, of we haar naam op de poster konden zetten. ‘Ja,’ was het antwoord, ‘druk maar.’ Een dag later zei ze af.
Zo komt het dat hond en ik aan de late kant reclame maken voor de poëtische septembermiddag. Met posters met een nieuwe naam. ‘Beter laat dan nooit,’ concludeert de vrouw, en ze belooft de flyers neer te leggen in haar studio. ‘Deze houd ik zelf,’ zegt ze, terwijl ze een exemplaar in groot formaat oprolt. Jakim kan trots zijn.
Wanneer we verder lopen en zich een nieuw buitje aandient, bedenk ik me dat de beste tekst om zo’n feest aan te kondigen natuurlijk de poëzie zelf is. Bij dezen. Een vers van de nieuwe dichter-van-dienst, die wél komt. Ook geregeld door Poëziecentrum Nederland trouwens. Ze is de winnaar van de P.C. Hooft-prijs 2024. Wees welkom binnenkort.
de boom
wortelt in algoritme
de beekprik
heeft een stem
de boom
een stem
van de rivier
volg ik de loop
de elektrische deelstep
raakt uitgepraat
de loop ligt niet vast en de boom
stopt met denken
Astrid Lampe
uit: Zachte landing op leeuwenpootjes
2024 Querido