Bingo

Het is een schattige winkel in de Spittaalstraat, misschien kent u hem wel. Een pijpenlade: zo’n smalle ruimte die naar achteren door loopt. Ik ga meteen naar de balie, omdat ik weer eens worstel met mijn printer. Hij wil zich niet aan mijn laptop aanpassen, of andersom – het zal wel vooral aan mij liggen. Feit is dat ik niet kan printen, en ik heb tekst op papier nodig. Dus: op naar de Winkel met de Huisjes.

Ja, zo heet hij echt. De eigenaar heeft oeverloos veel papieren huisjes in soorten en maten, die hij als cadeauverpakking gebruikt. Zelf ontworpen.

Bij de kassa koop ik een gelukssteentje, en zie tot mijn vreugde dat het in zo’n huisje verdwijnt. Mijn blik verplaatst zich naar de hoge huisjes op de toonbank. ‘Dat spel kent u wel, toch,’ zegt de winkelmeneer. ‘Dragpalace A-Meezing bingo.’

Nee, schud ik. Dat ken ik niet. ‘Ja, bingo wel, maar deze…?’ Ik pak een huisje op.

Op een van de buitenmuren is de beeltenis van een tot vrouw omgetoverde man te zien, met een haarbroche en uitgebreid geschminkte ogen.

Ik kijk van de vrouw naar de man achter de balie, en terug.

‘Bent u…?’

Het dringt langzaam tot me door. De meneer kijkt glimlachend terug, beaamt noch ontkent.

‘Bent u travestiet?’ Ik hoor hoe hopeloos ouderwets ik klink, en herstel me: ‘Eh … drag?’

‘Ja,’ knikt de kassameneer. ‘Al jaren. Ik presenteer een bingoshow, met muziek. Dat deed ik al bij bedrijven, die kunnen me inhuren. En nu kan het ook thuis. Vandaar die homebingo.’

Terwijl hij met plakband in de weer is, knijp ik mijn oogleden halfdicht om de kleine lettertjes te lezen. ‘Muziekbingo spelen via Deezer- of Spotify streaming platform. Van Rose Murphy om thuis of onderweg te spelen.’

‘Rose is mijn alter ego,’ vertelt de verkoper. ‘Als ik haar ben, durf ik veel meer.’ Ik knik, nog steeds enigszins verbouwereerd. ‘Ik maak ook liedjes,’ gaat hij verder. ‘Een aantal daarvan staat op de playlist.’

‘Ik koop het,’ zeg ik gedecideerd. Denk dan: oef, hoeveel kost dat eigenlijk?

De prijs valt mee. Voor 5 euro 95 loop ik met een muzikaal spelletje naar huis. Na er voor de zoveelste maal in bevestigd te zijn dat veel dingen en mensen niet zijn wat of hoe ze lijken.

Zo komt het dat geliefde en ik met ieder een kaart voor ons zitten. ‘Type in de internetbrowser van je laptop of mobieltje de code in voor de streaming platform naar keuze,’ leest mijn medespeler voor.

‘Moet dat niet het platform zijn?’ De schooljuf in mij. Best irritant, zeker in het weekend. Na enig digitaal gehannes lukt het: een muzieklijst met bijna dertig nummers houdt ons de komende drie uur met gemak van de straat. ’t Kleine café aan de haven van Vader Abraham wordt afgewisseld met Disco Inferno, en Rasputin. We komen via de muziek op verhalen uit onze jeugd, zoeken originelen op en vergelijken intro’s en gitaarloopjes. Het duurt een tijd – ons platform lijkt wat afspeellijsten door elkaar te halen – maar dan klinkt toch echt het zegevierende woord.