Nicole Buch: ‘Ik ben een echt natuurmens’

We hebben afgesproken op een mooie bosrijke locatie op de Veluwe, niet ver van haar huis. Ik zie haar in de verte aankomen op de fiets. De weelderige bos krullen bijeengebonden in een staart. Bij een kop verse muntthee praat Nicole openhartig over haar Robinson-avontuur. Een avontuur waar ze aan begon met een gekneusd bekken, door de val van een wild paard. Niemand heeft er iets van gemerkt. ”Een kwestie van de pijnknop uitzetten en er vol voor gaan”, lacht ze.

Waarom heb je meegedaan aan het programma?

“Ik heb daar lang over nagedacht. Er moest voor mij wel een persoonlijke uitdaging in zitten. Dat werden er uiteindelijk twee. Mijn tempo ligt altijd hoog en na het overlijden van mijn man Menno ben ik helemaal ‘full speed ahead’ gegaan. Dus de eerste uitdaging was te ontdekken hoe het zou zijn als je op een eiland zit en echt stil komt te staan. Achteraf gezien ben je toch de hele dag bezig en dat was heerlijk. De andere uitdaging was om te zien welke rol ik zou hebben in een vreemde groep mensen. Ik denk dat ik wel voor wat eenheid in de groep heb gezorgd.”

Was je teleurgesteld toen je werd weggestemd?

“Nee hoor, daar ben ik eigenlijk te nuchter voor. Maar ik had het niet echt zien aankomen. Ik wist wel dat de kans erin zat, maar ik had er geen rekening mee gehouden dat de anderen er allerlei theorieën op nahielden. Als ik zeg dat ik op iemand stem, dan doe ik dat ook. Er is geen moment in me opgekomen dat je dan juist andere dingen moet zeggen en een strategie moet bepalen. Dat heb ik echt helemaal gemist. Achteraf dacht ik pas: oh, zo gaat dat dus. Ik was gewoon lekker aan het struinen en genoot van de prachtige natuur. Ik had het wel leuk gevonden als er een verliezers-eiland was geweest, waar ik nog even had kunnen doorgaan met survivallen.”

Hoe vond je het om zo primitief te moeten leven op het eiland?

“Het was wel een uitdaging om elke dag iets te eten te vinden. Gelukkig vonden we fruit en vingen we wat krabbetjes, maar die moet je wel delen met zeven man. Je eet dus heel weinig. Toch heb ik geen moment honger gehad. Klaarblijkelijk heb ik knopjes die ik om kan zetten.”

Hou je van sportieve uitdagingen, gezien je deelname aan Expeditie Robinson en de NY Marathon voor Stichting Semmy?

“Ja absoluut! Alhoewel ik voor Robinson niet extra getraind heb omdat ik al aan het trainen was voor de marathon. Ik ben een echte hardloper; dat vind ik heerlijk en het geeft me ruimte in mijn hoofd. Toen ze me vroegen om voor Stichting Semmy te lopen, heb ik direct ja gezegd, hoewel het nooit mijn ambitie was om een hele marathon te lopen. Ik ren het liefst een uurtje door de bossen. En die grote mensenmassa’s trekken me ook niet echt. Maar voor Stichting Semmy zet ik me graag in. Gelukkig worden we ontzettend goed getraind en begeleid door het DISQ-team en daar vertrouw ik ook helemaal op.”

Waarom voor Stichting Semmy?

“Het is natuurlijk een heel goed doel. We lopen om zoveel mogelijk geld op te halen voor onderzoek naar hersen(stam)kanker bij kinderen. Daar is nu echt nog niets tegen te doen. Dus hoe meer onderzoek hoe beter. Ik vind het belangrijk om iets bij te kunnen dragen om een ander te helpen.”

Sta je al open voor een nieuwe liefde in je leven?

“Ik ben er eigenlijk wel aan toe. Het is nu drie jaar geleden dat Menno overleed en hij zou ook niets liever willen. Daar hebben we het ook over gehad. Ik doe nu alles in mijn eentje en dat vind ik ook prima, maar het is toch leuker als je iets kunt delen. Ik ga er niet naar op zoek, maar hij komt vast wel op mijn pad.”