Stedendriehoek
Het geluid van felle vleugelslagen wekt me. Een worsteling in de dakgoot van de achterburen, althans – zo klinkt het. Wanneer ik het gordijn openschuif, zie ik nog net dat het een poging tot paren van twee duiven betreft. Mijn interruptie doet de tortels opvliegen naar een plek met meer privacy. Half zes. Ik mag nog even liggen van mezelf.
De afgelopen weken spoken door mijn hoofd. Scènes in stroomversnelling, pop-up beelden van specifieke momenten, traag ingezoomde details – mijn brein zit vol ongelijksoortige fragmenten kortetermijngeheugen. Zou het kunnen dat zo’n crisis het besef van vergankelijkheid nóg indringender maakt? Of is het gewoon mijn leeftijd?
‘Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt’ schreef psycholoog Douwe Draaisma in 2010. Huh? Tien jaar geleden alweer?! Tijd versnelt en vertraagt, krimpt en rekt met wat er voorvalt in het bewustzijn – dat is zo’n beetje wat er aan droesem is bezonken in mijn hersenen, als ik me het boek herinner. De extreme voorbeelden van excellente geheugens en de wonderlijke mechanismen van het herinneren zou ik opnieuw moeten lezen om ze me weer voor de geest te kunnen halen.
We zijn de achtste crisisweek ingegaan. Eerst was er de schok, toen trad de gewenning in. Nu is er een reikhalzend verlangen naar meer beweging, naar herstel van ‘het oude normaal’.
Zoals vroeger zal het nooit meer worden.
Maar: was dat niet altijd al zo?
Alles verandert voortdurend. Alleen valt het nu meer op, omdat de directe omstandigheden van ons leven plotseling en ingrijpend anders zijn. We schudden niet langer argeloos handen, werken en leren op nieuwe manieren, gaan laverend over straat. Het is de vraag of de Hanzehof ooit weer tot aan de nok gevuld zal zijn en de kleedkamers van FC Zutphen en de Warnsveldse boys en girls zijn al wekenlang leeg.
Op de markt was het zaterdag bij vlagen gevaarlijk druk. Het plakband dat anderhalve meter afstand aangaf op de straatstenen, is voor het grootste deel verdwenen. ‘Het komt nu aan op onze eigen verantwoordelijkheid,’ concludeerde een tiener bij de groentekraam. Laten we die nemen. En onze verwondering koesteren. Ook die over het bij vlagen vliegen van de dagen.
Er is een eerste en een laatste keer
van alle rituelen in het leven.
Soms vallen ze samen en verweven
begin en einde zich ineen,
verkleven ze eenmalig –
dan nooit meer.
Maar: er is een eerste en een laatste keer.
Tijd stolt
nooit,
is een vloeibare beweging
van zichzelf
en niet in staat
om halt te houden,
niet van plan
om te beklijven –
tijd stolt nooit.
Herinneren is niets
meer en niets
minder dan ophalen
wat je denkt
dat van jou is
geweest
Eke Mannink is schrijver & voormalig stadsdichter van Zutphen. Vanuit het hart van de stad houdt ze wat ze ziet poëtisch tegen het licht. Want als je goed kijkt, zie je méér. Iedere week weer.
