Stedendriehoek
Hij is echt bloot!’ Ik hoor het een achterbuurvrouw fluisteren. Zit tussen zoon en dochter in een uitverkochte Hanzehof-theaterzaal. Sinterklaas gaf tickets voor Rundfunk
lekker in bij scholieren. Ik kende slechts een hilarische scène uit het gelijknamige televisieprogramma met Pierre Bokma als leraar Duits en zijn ‘Jij hebt een voldoende. Of nee tóch een onvoldoende’.
‘Column Renske Mannink
Dit is heftiger. Twee volwassen mannen zijn op het podium bezig met een luier verschoon-actie. De een bij de ander. De kinderen rekken hun nekken om het beter te kunnen zien. Er heeft al een reeks ongemakkelijke momenten plaatsgevonden. Ik voorvoel er meer. Dat is duidelijk de bedoeling van de makers van Wachstumsschmerzen. Ze gaven hun programma een Duitse titel, omdat die taal zo lekker hard en goor’ klinkt aldus het duo in het AD. Veel beter dan ‘groeipijnen’. Als het maar hard grof en liefst ook ranzig is.
Een van de twee reciteert een aantal Joodse voor- en achternamen. Het publiek siddert; welke grove grap volgt nu? Het moet gezegd – het is er een die we niet hadden zien aankomen. De mannen van Rundfunk zijn vindingrijk snel en origineel. En graag ranzig dus.
Met weemoed denk ik aan gisteravond. Filmhuis Luxor vertoonde de nieuwste documentaire van Ruben Smit: WAD. Eveneens voor een uitverkochte zaal. Na afloop vertelde de regisseur dat hem nogal eens wordt gevraagd waarom er geen mensen in zijn film te zien zijn. Die vraag was geen moment in me opgekomen tijdens het aanschouwen van de fenomenale natuurbeelden van de eilanden. En nu kijkend naar een anale bevredigingsscène op afstand waarin iemand op rij 1 op commando interactief meedoet verlang ik terug naar zeehonden en lepelaars.
Rundfunk krijgt een staande ovatie. In de rij naar de foyer beginnen de discussies. Gingen ze te ver? Heet dit absurd theater? Was het sadisme van de vader die zijn zoontje steeds wakker maakte over the top? Zoon vond de vaart er pas in deel twee een beetje in komen. Dochter heeft het idee dat de Rundfunk-mannen in de poep- en piesfase zijn blijven steken. Een bevriende vader-met-zoon die we bij de bar tegen het lijf lopen weet niet zo goed wat hij ervan moet denken. ‘Heftiger dan Teeuwen zegt hij. Ik voelde me best vaak ongemakkelijk en ik ben toch zeker niet preuts.’
Op de fiets naar huis vraag ik me af of ik er goed aan heb gedaan om opvoedkundige Sint te spelen. We houden halt bij het stoplicht voor de Nieuwstad. Dochter en zoon bediscussiëren of je grove grappen moet kunnen maken over verschrikkelijke ziektes. Op school gebeurt het ook. Ja denk ik. Het is goed als ze daarover nadenken. Erover praten elkaars mening tegen het licht houden. Groen. We rijden door. ‘Ik moet douchen hoor ik mezelf zeggen. Om wat viezigheid van me af te spoelen.’
Eke Mannink is schrijver & voormalig stadsdichter van Zutphen. Vanuit het hart van de stad houdt ze wat ze ziet poëtisch tegen het licht. Want als je goed kijkt zie je méér.
Iedere week weer.
‘
