Stedendriehoek
Wat staat er ook weer boven dit wekelijkse stukkie? Dat ik vanuit het stadshart dat wat ik zie poëtisch tegen het licht houd. Dat je meer ziet, wanneer je goed kijkt.
Dat is waar. Maar het gaat verder: het kan óók het geval zijn als iets of iemand er niet is. Dat je kijkt naar wat of wie afwezig is. Misschien zie je juist dan méér.
Ik laat me op hol brengen door mijn eigen intro, fantasie-technisch gesproken dan. En kom uit bij een stadgenoot die me ooit, terwijl ik at, deed huilen van ontroering – lang voordat we elkaar echt leerden kennen. Die zo lekker kan koken dat de ene smaak de andere intensiveert. Die combinaties van gerechten bedenkt die je van je sokkel doen tuimelen. Als je al op een sokkel staat natuurlijk; dat dacht ik toen te doen. En ik stortte ervanaf. Van ontroering. Door de smaken, gecomponeerd door die man.
Ik was voor hem gevallen. Maar dat wist ik toen nog niet.
Een ode aan de liefde.
Af en aan
Ik zie je voor me. Juist ook als je er niet bent.
Tijdens het zitten, rennen, werken, praten, koken,
zie ik je helder voor me, soms met haast geloken
ogen in je lief gezicht. Dan weer met de open
blik waaraan ik zo gewend ben.
Ik hoor je voor me. Als je met een maf accent
iets grappigs zegt of me iets voorleest of verwonderd
constateert dat er iets is waardoor je overdonderd
wordt. Ik hoor je als je er niet bent.
Je ademhalen en je lieve lach.
Ik ruik je voor me. Ook waar het normaal gesproken
hevig naar iets anders ruikt: de visafslag,
bijvoorbeeld, of een zwembad – vanaf de dag
dat ik je ken, is er je geur. In vlagen dwars door alles heen.
Als je er niet bent ook.
Ik voel je voor me. Ook in je afwezigheid.
Je warme huid, je zachte benen en je spieren.
Hoe je me tilt, hoe je de spanning plots laat vieren,
hoe je me aanraakt met een bijna-niet-effect,
hoe je perfect aanvoelt wat teder is – een feit.
Ik zie je voor me. Je zit tegenover mij.
We kijken in elkaar terwijl we blijven zwijgen.
Het is iets waar we geen genoeg van kunnen krijgen.
Het maakt me zacht en warm en nederig.
En blij.
Eke Mannink is schrijver & voormalig stadsdichter van Zutphen. Vanuit het hart van de stad houdt ze wat ze ziet poëtisch tegen het licht. Want als je goed kijkt, zie je méér. Iedere week weer.
