Goed bekeken – Het leven vieren

Ze kocht een lootje bij Luxor. Eind vorig jaar, ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van het filmtheater. Nooit meer aan gedacht. Wordt ze weken later gebeld. Heeft ze de hoofdprijs gewonnen.
‘Echt een goede timing, want het was een rotweek,’ zegt Esther Teunissen. ‘Dus toen ik hoorde dat ik een film naar keuze voor al mijn vrienden, familie en kennissen mocht programmeren, werd ik enorm blij.’
Voor Esther is films kijken een manier om het leven beter te begrijpen. Zo zet ze het in bij de opvoeding van haar kinderen. ‘Soms zie ik een film die ik zó mooi vind en die zoveel vragen oproept, dat ik ze er mee naartoe neem. Dan praten daarna.’

Esther is ritueelbegeleider; ze staat nabestaanden bij in de dagen voor de uitvaart van hun geliefde en helpt ze tijdens de plechtigheid.  ‘Sommige mensen denken bij het woord ritueel aan naakt op de hei rond een vuur lopen,’ zegt ze lachend, ‘maar dat is het niet. Ik zoek naar een afscheidsvorm die goed bij de overledene past en probeer die samen met de mensen te vinden die om hem of haar gaven. Mijn werk gaat veel meer over het leven dan over de dood, daarom heet mijn bedrijf Het leven vieren.’

We zitten op het terras van Van Rossum, met onze winterjassen aan. Ik leg een deken over mijn benen en warm mijn handen aan het gembertheeglas. ‘Waarom was het zo’n rotweek,’ vraag ik, ’toen je gebeld werd door Luxor?’  Er volgt een heel verhaal. Esthers man Harrie ging achttien jaar geleden met een plekje op zijn huid naar de huisarts. Dat bleek een melanoom te zijn, een kwaadaardige vorm van huidkanker. Zijn levensverwachting was kort. Een experimentele behandeling in het Radboudziekenhuis sloeg aan. ‘De bijwerkingen zijn soms naar, maar al met al hebben we een heel goed leven,’ zegt Esther. ‘Het besef dat alles eindig is, maakt dingen ook mooier en dieper. Maar die week van het telefoontje hadden we net gehoord dat de kanker opnieuw was uitgezaaid. Dus dat kwam hard aan.’Een van de mevrouwen van de kledingwinkel tegenover het terras loopt voorbij, haar elegante bolhoed trekt de aandacht. Uit de deur naast ons druppelen drie mannen in werkoveralls, medewerkers van de klusbakfiets, ze hebben de koffie weer op. 

‘En nu?’ vraag ik Esther. ‘Hoe is het nu met hem?’ ‘Het gaat eigenlijk best goed,’ vertelt ze. ‘We zouden naar Zweden deze zomer, maar omdat we in de buurt van het ziekenhuis moesten blijven zijn we in Venlo op vakantie gegaan. Iedereen vond dat jammer voor ons, maar eerlijk gezegd was het heerlijk. We hebben leuke dingen gedaan samen, heel relaxte uitstapjes. We genoten. En dat doen we nog steeds.’ Afgelopen zaterdag ontving Esther ruim zestig vrienden, familieleden, buren en kennissen om de film Bon Dieu te bekijken. Haar oudste zoon speelde met zijn band, voor en na de voorstelling. Ze hield een toespraak en had voor iedereen een goodiebag met leuke dingen in petto.

Als dat geen vieren van het leven is, dan weet ik het niet meer.