Stedendriehoek
Column Eke Mannink
Ik typte balanstelling in plaats van belangstelling. Het was zo’n autocorrectiefout, maar toch. Gelukkig zag ik het voor ik de tekst doorstuurde. Dit is een teken, dacht ik. Ik moet meer rust en minder woorden per dag op mijn toetsenbord tevoorschijn toveren. Misschien moet ik mijn vulpen de ereplaats geven die hem toekomt en alles eerst in een lijntjesschrift noteren. Misschien moet ik – ik moet helemaal niets, onderbrak ik mezelf. Ik mag naar buiten.
Zo komt het dat ik over het Rijkenhage loop in de frisse herfstwind. Een hond aan mijn zijde, we lopen op een blij kijkende man op klompen af, die met een mevrouw staat te praten. Ze hebben beiden een fietsstuur vast, mijn hond blijft snuffelen aan de tassen van de man. We staan onder een kastanjeboom, de vruchten glanzen me tegemoet. De man en vrouw zijn uitgepraat, ze nemen afscheid. De vrouw fietst weg.
‘Meneer, dit zijn toch geen tamme?’ vraag ik. Wat een suffe vraag. Heb me blijkbaar letterlijk suf gewerkt en nou weet ik in één keer het verschil niet meer tussen wilde en tamme kastanjes. Doet me denken aan het boek dat ik onlangs las, waarin de schrijver de moderne jeugd verfoeit die een wesp niet meer weet te onderscheiden van een bij.
‘Nee, deze zijn wild,’ zegt de man. Hij zet een klomp op de trapper en kijkt me nadrukkelijk aan. ‘Je kunt ze niet eten, maar ze zijn goed voor alles. Voor je bloed, je maag, je darmen … een kastanje in je zak werkt beter dan een pilletje.’ Hij haalt een exemplaar uit zijn jaszak om te demonstreren wat hij predikt. Dan fietst hij vrolijk weg.
Natuurlijk, hier maakte ik satéprikker-poppetjes en diertjes van. Eerst als kind, later met mijn kinderen. Wilde kastanjes, hoe kon ik het vergeten. Ik raap er een paar op, doe ze in mijn zak. Pling. Berichtje van zoon. Hij kan om vijf over drie bij de haringkar zijn. Da’s over vier minuten. Deal, typ ik terug.
Bij de viskraam dwalen mijn gedachten af naar afgelopen donderdag. Schrijver Adriaan van Dis sprak in de Buitensociëteit zijn Feestrede uit, ter gelegenheid van 175 jaar boekhandel Van Someren en Ten Bosch. Hij ging in op de rol die boeken in zijn leven spelen en hebben gespeeld, bestempelde Karakter van Bordewijk als vormend.
Vanwege een regel van Rilke nam hij ooit ontslag als verslaggever bij NRC Handelsblad. Het slot van het gedicht Archaïscher Torso Apollos is een eigen leven gaan leiden. Onder meer als lijvig boekwerk van filosoof Peter Sloterdijk. Du mußt dein Leben ändern. Je moet je leven veranderen. Ik herinner me dat ik die dikke pil had aangeschaft en hem vervolgens liet liggen in een vakantiehuisje op Ameland. Een treffender illustratie van het gegeven dat de titel in mijn geval klopte, kon ik niet bedenken. Misschien ben ik sindsdien wel écht iets minder vergeetachtig geworden…
Pling. Deze keer is het geen telefoonbericht, maar de fietsbel van zoon. Ik glimlach breed zodra ik hem zie. Ja, ik moet mijn leven veranderen. Minder deadlines, meer samen haring happen.
