Stedendriehoek
‘Een van de mooie dingen van ouder worden, is anderen lang en goed kennen.’ Ik hoor het mezelf weleens zeggen. Deze uitspraak lokt vaak een opgetrokken wenkbrauw op. Hij is ook best vaag.
Ik bedoel dat het mooi is om een waarachtige verbinding met iemand te hebben, iemand die je niet per se vaak hoeft te zien. Zodra je met elkaar bent, is het goed. Het kan een verbinding op verschillende niveaus zijn, een vanzelfsprekende intimiteit is de gemene deler. Nog steeds vaag?
Laat ik het concreet maken.
Het is die vriendin op afstand, die ik ken van de middelbare school. We zaten niet bij elkaar in de klas, onze wegen kruisten op de gemeenschappelijke fietsroute naar huis. We gingen dingen samendoen. Kookclub, een cursus grimeren, clownerie. Nu zien elkaar weinig, maar weten dat we er voor de ander zijn. Wanneer het nodig is.
Het is de Zutphense schilder Hugo Pasman, die ik ken via grafisch vormgever Erik Besaris. Ze zijn bevriend. Op bezoek bij Besaris bladerde ik in 2012, op zijn aanraden, door een boek met schilderijen van Pasman. Ik was toen stadsdichter en publiceerde mijn eerste bundel: ik schrijf je bij me. Op slag was ik gegrepen door het werk van Pasman. Door het licht, de verticaliteit, de kracht van de leegte die eruit straalt.
Ik belde de schilder om te vragen of zijn werk te combineren was met het mijne: wilde graag een van zijn gouaches op de voorkant. Bedachtzaam als ‘ie is – maar dat wist ik toen nog niet – zei hij niet veel meer dan: ‘Stuur me je werk, dan hoor je het wel’.
Een dag later mailde hij: het was goed. Sindsdien ontmoeten we elkaar onregelmatig. Hebben we diepe en lange gesprekken, of juist korte. Altijd is het goed.
Het is raadzaam om af en toe stil te staan bij die vaste waarden in het leven.
Aan het eind van de verkiezingsavond vorige week viel een arrestatieteam een woning aan de Polsbroek binnen met flashbang-granaten. Die moesten een flits en een knal veroorzaken waardoor de verdachte tijdelijk gedesoriënteerd raakte. De verkiezingsuitslag had op mij hetzelfde effect. Een paar dagen later was een Roemeense schipper nogal in de war; hij ramde met zijn vrachtschip de oude IJsselbrug; het dak van de stuurhut vloog eraf en een aantal ramen sprong.
Soms is het goed om stil te staan bij de vaste waarden in het leven.
‘Dit is het’ hangt er in zijn atelier.
Drie woorden die de schilder inspireren.
Hij kan er uren over contempleren
of ze zomaar tot zich nemen, als idee.
Dit is het, hier is nu en ik ben hier.
Wat is, is – en wat nog komen zal, zal komen.
Je kunt daarover eindeloos gaan dromen.
Naar je penseel grijpen, of schetsen op papier.
Zo concentreert zich daar gestaag zijn concentratie,
ontstaan zijn doeken laag na laag na laag na laag.
Geënt op cijferreeksen soms, met lange halen,
doorgerekend naar de juiste maat, naar de gradatie
van een lichtinval. Soms doelgericht, soms vaag
gestoeld op een gevoel. Altijd: intense verticalen.
Eke Mannink is schrijver & voormalig stadsdichter van Zutphen. Vanuit het hart van de stad houdt ze wat ze ziet poëtisch tegen het licht. Want als je goed kijkt, zie je méér. Iedere week weer.
