Stedendriehoek
Santa in a hurry.
Met je rechterarm zwaaien, je linkerarm uitgestrekt naar rechts en van je linkerbeen naar het rechter hoppen – enzovoorts.
Minstens een keer in de week probeer ik te sporten. Meestal in de vorm van danstraining bij Antonia Schmidt. Zij is een begrip in Zutphen, decennialang houdt ze mensen (lees: vrouwen) uit de regio fit. Sommige mededansers doen hun halve leven al mee. Antonia’s lessen, in de danszaal van de Muzehof, zijn op muziek en gericht op spiertraining en conditie. En ze zijn vooral heel fijn om te volgen. Als je lichaam in beweging komt, doet dat ook iets met de geest.
Hoe dan ook, wegens de strengere virusmaatregelen kunnen we alleen nog maar dromen van deze aangename uren intensieve beweging. Daarom dans ik ook met mijn dochter, op haar zolderkamer. Zij zoekt een online les uit en samen volgen we als makke schapen de digitale juf.
Bag full of presents.
Je gaat door je knieën en komt weer omhoog, terwijl je je armen beurtelings over je linker-en rechterschouder gooit.
Dochterlief kiest bijna altijd voor juf Pamela Reif. En ja hoor, ze heeft een Christmas work-out. Een kerst-dansles welteverstaan. Pamela heeft, zoals een hippe work-outjuf betaamt, een wespentaille. Dat is op het scherm. Kijk ik naast me, zie ik een echte. De wespentaille van mijn zestienjarige. Tja, er is werk aan de winkel, dat kan ik niet ontkennen. Ik ben geen wesp.
Snow angel.
Ga met beide armen opzij van hoog naar laag en terug. Hop van het ene been op het andere.
Het moet niet gekker worden. Terwijl ik mezelf een hyperactieve kerstengel waan, vind ik nog net wat adem om mijn dochter ‘Best leuke muziek!’ toe te fluisteren. Ze knikt instemmend en engelt vurig verder. Ik word ingehaald door de volgende oefening.
Snowing fingers, op de voet gevolgd door Beat the drums en Go skiing.
Armen, benen, middenrif –
alles wordt ingezet om de kerstklokklanken zo hip en intensief mogelijk te volgen.
Even later lig ik buiten adem op de grond. We doen nog een afterparty kerst-rek-en-strek en na een paar minuten ‘planken’ zijg ik ineen. Pamela zwaait en klapt stralend vanaf het scherm.
Well done!
Sprakeloos hijg ik na.
Zodra de digitale kerstklanken zijn verstomd, komt het zware gebrom van midwinterhoorns door het zolderraam naar binnen. Dat moeten de muzikanten voor de Walburgiskerk zijn, waar een alternatieve kerstprogramma is. Komende donderdag zijn ze er weer.
‘Nog eentje doen?’ vraagt mijn tiener.
Ik schud mijn hoofd. Nee, er moet nog gewerkt worden.
Gered door de column, heet dat.
Eke Mannink is schrijver & voormalig stadsdichter van Zutphen. Vanuit het hart van de stad houdt ze wat ze ziet poëtisch tegen het licht. Want als je goed kijkt, zie je méér. Iedere week weer.
