Stedendriehoek
Column Eke Mannink
De prunussen naast het Baudartius College zijn op hun hoogtepunt. Bollende roze bloesem steekt wellustig af tegen de hemel. Scholieren maken selfies voor de stammen, een paar vriendinnen organiseren hele fotosessies met hun huisdier. Zouden die plaatjes hebben bestaan als het virus er niet was geweest? vraag ik me onwillekeurig af.
Alles is doortrokken van verandering sinds het de kop opstak.
Die naam alleen al… begin van de maand las ik dat in India een tweeling is geboren die ‘Corona’ (het meisje) en ‘Covid’ (de jongen) zijn genoemd. Hoe ziek wil je het hebben?
Even verderop ontmoet ik een man die staat te aarzelen voor de synagoge in de Dieserstraat. Het hek is op slot. Hij kijkt naar het dak, loopt wat heen en weer. Dan spreekt hij me aan.
‘Hallo,’ zegt hij. ‘Het is niet mijn gewoonte zomaar iemand op straat aan te spreken, maar in deze tijden is alles anders hè?’
Ik kijk blijkbaar bemoedigend. En anders de hond wel.
‘Hij is dicht, de synagoge,’ zegt hij berustend. ‘Ik wil al een tijdje een kijkje nemen. Ik heet namelijk Groen. Dat is een bekende familienaam in de Joodse gemeenschap hier.’
Ik knik. ‘Meijer Groen is een oud-bestuurder.’
Jaren geleden maakte ik een radioreportage over zijn leven. Er is een pad naar hem vernoemd.
‘Zelf woon ik in het Waterkwartier,’ vertelt de man. ‘Dat is een heel andere buurt dan deze. Vrij heftig hoor. Het drugsgebruik is enorm, dat bepaalt het dagelijks leven. Zeker in deze tijd.’
Ik kijk hem aan. Hij heeft het over een wijk die nog geen anderhalve kilometer verderop begint. Ruim een vijfde van de Zutphense bevolking woont er.
‘Het is niet te geloven wat je soms tegenkomt,’ gaat de man verder. ‘Op straat bedoel ik dan, hè. Een tijdje terug zag ik menselijke resten in een portiek liggen. Gewoon, in mijn eigen stad. Er is veel ellende hoor.’
Ik denk aan Waterkracht, op de kopse kant van het plein waar de Jumbo en de Action zitten. Het is een ontmoetingscentrum voor het Waterkwartier. Onlangs dronk ik er met een vriend een kop koffie. Het was er gezellig. En de koffie lekker. Later sprak ik initiatiefnemer Dorine Ruter. Ze vertelde over huiswerkbegeleiding voor kansarme kinderen, taalcursussen voor ongeletterden en de paas-bingo die afgelopen maandag online werd gehouden.
De hond is klaar met stilstaan. Ze wil actie. Meneer Groen en ik nemen ons voor een keer ‘een cappuccino te doen’ in Waterkracht en gaan allebei onze weg.
Sinds de crisis uitbrak, bevat deze column een gedicht.
Dat is niet bedacht, ze dienen zich vanzelf aan.
Omdat de stad naar bloesem geurt, ondanks de ellende die er ook is:
Bijna zomer
De avond was onverwacht zacht
de hond zat verstopt in de struiken
m’n dochter lag lui op de bank.
een kraak klonk vanuit de gebinten
het huis voelde vredig en warm
ik wilde begrijpen en kon niet
een merel zong luid op het gras
de avond was onverwacht zacht.
