Stedendriehoek
“Het jaar is nog maar net begonnen of de stroom valt uit. Even denk ik dat het aan mij ligt, want met een berg was de trap oplopen beneemt uitzicht; wie weet stootte ik tegen de lichtknop. Maar dochter roept vanaf de bank: De wifi doet het niet meer!’ Gelukkig brandt her en der een kaars in de kamer.”
‘
We zoeken er een paar bij en voor we het weten wanen we ons in de laat-negentiende eeuw: het decor van de serie die we de afgelopen weken volgden: Anne with an e. Die is gebaseerd op een kinderboek dat honderdelf jaar geleden verscheen. In 1908 dus, Anne of Green Gables, geschreven door Lucy Maud Montgomery. Het boek is sinds de verschijning een bestseller, tot op de dag van vandaag.
De Anne uit de serie is veertien, net als mijn dochter. Ze barst van levenslust en koestert een diepe liefde voor woorden. De hele dag door kwettert ze zich op eloquente wijze door het leven. Dat leven zit nogal eens tegen, maar kent ook ongekend grote geluksmomenten. Over de verhaallijn zal ik niets verraden. Het karakter van Anne en haar mede-personages maakte in elk geval genoeg indruk op ons om direct aan hen te denken, nu we bij kaarslicht de trap afstommelen in de richting van de stoppenkast. Trouwe lezers weten inmiddels dat ik geen technisch genie ben. Toch meen ik te mogen concluderen dat het niet aan ons ligt; alle hendeltjes staan keurig naar boven.
Ik was net een paardeninstructiefilmpje aan het kijken klinkt het naast me. Hmmm mompel ik. Ik zal kijken hoe dit op te lossen.’ Uit een jaszak haal ik mijn telefoon. Nog maar twee procent. Gedachteloos pak ik de oplader. O nee die werkt ook op stroom… Opnieuw starend naar de meterkast ontwaar ik een sticker. Meldnummer bij stroomuitval. Ik waag er mijn laatste twee procent aan. ‘Waarmee kan ik u helpen?’ Ik ratel zo snel mogelijk mijn relaas af. De mevrouw ratelt professioneel terug. Het komt erop neer dat de dienstdoende elektriciens tussen nu en drie uur zullen zorgen dat ons postcodegebied weer stroom krijgt. ‘Dat betekent dat u tot uiterlijk half een vannacht moet wachten.’ Ik bedank de mevrouw breng dochterlief op de hoogte. Die zucht diep blaast daarmee een kaarsje uit. ‘Ik denk dat ik maar naar bed ga zegt ze demonstratief. Ik vertel haar over het bijeffect van stroomuitval: geboortepieken negen maanden later. We lachen. Dochter gaat naar boven, ik werk bij kaarslicht. De telefoon is leeg. Om kwart voor elf springen de lampen aan. Oef wat een licht – bijna te veel. Wel fijn dat ik weer thee kan zetten. Terwijl ik dat doe, klinkt de deurbel. Een vrolijk ogende man staat in de straat. Goedenavond stelt hij zich voor. Liander.’ Alsof de naam van het bedrijf de zijne is. ‘Uw licht doet het weer zie ik?’ Ik knik tevreden. ‘We controleren dat altijd even gaat hij verder. Nog de beste wensen!’
En die stuur ik u ook: de beste wensen!
Veel lichtpunten dit jaar.
Enne – niet te veel Netflix.
Eke Mannink is schrijver & voormalig stadsdichter van Zutphen. Vanuit het hart van de stad houdt ze wat ze ziet poëtisch tegen het licht. Want als je goed kijkt zie je méér.
Iedere week weer.
‘
