Exit ramen

Ik ruik de mist. Een vochtige lucht, herfstig en stenig – heerlijk. Fiets door de ochtendnevel en ben blij te zien dat de Walburgis er heus nog wel staat. De mist onttrok de onderste helft van de kerktoren aan het oog, toen ik vanmorgen naar links keek nadat ik de straat was opgestapt. Ik fiets om een rustige plek langs de rivier te zoeken, om te schrijven waarover ik eigenlijk helemaal niet wil schrijven. Het doet namelijk pijn.

Een buurtgenoot kwam gisteren een verdwaald toeristenkoppel tegen. In het Bornhof.

‘Waar is dat tentje waar je ramen kunt eten,’ hadden ze haar gevraagd. ‘Dat moet toch hier ergens zitten?’ Ze zochten al een kwartier naar PS, want zo heette het.

Heette. Het is verleden tijd. Poetry Soulfood heeft een half jaar bestaan. Nou is alles tijdelijk, maar dit voelde wel heel kort. Tijd raast voorbij, met het klimmen der jaren nog sneller dan aan het begin van een mensenleven.

We waren er vol energie en enthousiasme aan begonnen, vriend en ik. Hij meer van de S, ik meer van de P, maar heel erg samen. Het concept, Japanse noedelsoep met veel verse groenten en wisselende bijgerechten, sloeg aan. Vooral de jonge generatie was verrast: vet, ramen in Zutphen! Maar ook veel oude klanten van Sesam, het wereldrestaurantje aan de Oudewand dat zijn deuren moest sluiten, kwamen ramen halen.

Terwijl onze klantenkring uitbreidde, werd mijn gedrevenheid minder. Ik had het zelf niet door, vriend wel. Aan het eind van de zomer begon ik met een baantje in een boekwinkel. In een droomstadje, zestien kilometer oostwaarts. Het is een middeleeuws centrumpje, met een grote kerk, veel kasseien en een boekhandel sinds 1846. Op de gevel van het pand staan drie gedichten, in de winkel ligt rood tapijt, er stort een gaskachel en de boeken zijn overal, chaotisch gerangschikt. Erboven woont de voormalige eigenaar, een aardige, leeftijdloze man met een witte baard. Na een paar maanden vroegen ze vanuit de winkel of ik een dag extra kon werken. Dat wilde ik wel.

‘En PS dan?’ De vraag was terecht, en ik zei tegen mijn geliefde dat PS natuurlijk voor ging, dat ik geloofde in een combinatie.
Maar het was al te laat. Hij had al gezien dat mijn passie meer bij letters dan bij eten ligt, en vond het geen goed idee als ik nee zou zeggen tegen die dag meer.

Ik was geroerd door hoe goed hij naar me keek.

Inmiddels ben ik de brug over. Trap de pedalen goed in en zoef langs de Kanonsdijk naar beneden. Linksaf de uiterwaarden in, en dan het pad op langs de IJssel. Op een van mijn lievelingsstrandjes ga ik zitten typen.
Ja mensen, vaste klantenkring, die we inmiddels hadden opgebouwd: dank jullie wel voor de trouw en jullie enthousiasme!
Zoals dat vaker gaat met beslissingen, duurt het even voor het nieuwe evenwicht is gevonden.
Mijn geliefde werkt nu tussen ovens en deegwaren, ik dus tussen de letters.
De enige echte ramentent in Zutphen was geen lang leven beschoren. Het is niet anders. het doet pijn, maar er komen nieuwe dingen voor in de plaats. Nu maar hopen dat er meer initiatieven op de Zutphense horecamarkt komen, die de vegetarische en wie weet ook veganistische medemens bedienen.

Want dat er sprake is van een gat in die markt, werd ons wel duidelijk.

P.S. Wij sluiten niet uit dat we ooit weer openen. Met nieuwe plannen en schone leien.