Dankbaar

Geluk zit in kleine dingen. Een waarheid als een kudde, pardon: als een kalfje. Een open deur van jewelste en toch – goed om hem zo nu en dan wagenwijd open te gooien. Om er wellicht eens extra goed door naar buiten te kijken. Of naar binnen. Wat maakt dat je je goed voelt?
Volgens mij gaat het vooral om verbinding met anderen, al dan niet opzettelijk ontstaan. Vorige week verschreef ik me op deze plek. Ik was weggeweest en betreurde het dat ik het IJsselfestival had gemist. ‘Dat komt er nog aan hoor,’ mailde en vertelde een grote groep lezers. ‘Je kunt nog gaan!’ (Dat hebben we gedaan, de sfeer was geweldig.) Natuurlijk was het niet tof om me te vergissen, maar wat was het fijn om te merken hoe goed dit hoekje tekst zijn lezers bereikt. Dat stemde tevreden.

‘De haring is dit jaar dubbel zo vet als die van vorig jaar.’ De voor mij nieuwe haringkraamverkoopster doet zichtbaar haar best om er de juiste cijfers bij te halen. Bij het nadenken verschijnen rimpels in haar voorhoofd. ‘Het gemeten vetpercentage was in 2021 elf procent en nu tweeëntwintig.’ ‘Hoe komt dat?’ vraag ik. ‘Door plankton,’ zegt ze. ‘Er is meer van.’ ‘En hoe komt dat dan?’ ‘Dat komt door de warmte,’ zegt ze.

‘Een positief neveneffect van de klimaatramp die zich nu voltrekt,’ concludeer ik. We zijn het eens: de haringverkoopster, haar collega good-old Karel (de haringman die geen haring lust) en ik. Dat stemt positief. Hollandse Nieuwe genietend kuier ik het of de – ik weet dat nooit, misschien is het wel zonder lidwoord – Rijkenhage over. Op naar een koffieafspraak, bij Kaldi.

Is dat niet gek, eerst haring en dan koffie? Misschien wel.
Ik verkeer in een vreemd universum. Vorige week ontviel ons een goede vriend. Hij kreeg longkanker en was binnen een half jaar doodziek. Er was geen uitzicht op verbetering. Hij wilde de afgelopen tijd alleen maar weg van hier. Met zijn vriendin regelde hij wat er nog geregeld moest worden, hij nam afscheid en wilde toen alleen nog maar dat de dokter kwam.

Die kwam. En een forensisch arts, voor de controle. Zijn euthanasie werd voltrokken. Om stil van te worden. En dankbaar, omdat dit mogelijk is in ons land: je leven beëindigen wanneer het uitzichtloos en ondraaglijk is. Met collega Sander Grootendorst, die onze vriend heeft gekend, zit ik aan de koffie. We halen herinneringen op, in de schaduw van de gevels. De terrasstoelen zijn naar de overkant verplaatst, om aan de zon te ontsnappen. ‘De regels zijn duidelijk versoepeld,’ zegt Sander. ‘Dit had vroeger nooit gemogen.’ ‘Wel sympathiek,’ antwoord ik, maar mijn koffiegenoot is er niet meer bij. Gebiologeerd tuurt hij naar een dak aan de Beukerstraat. ‘Een zwarte roodstaart,’ mompelt hij. ‘Die zit van oudsher op de toppen van rotsen. In de stad zijn dat natuurlijk de daken.’

Een flits lang voel ik geluk.