Bokje

Het is haar blik. Iets in de manier waarop ze uit haar ogen kijkt, raakt me. Terwijl ik haar niet ken, nooit live ontmoet heb zelfs. Ze trof me vanaf een foto in de sociale media, die soms ten onrechte sociaal heten. Want je kunt er best asociaal van worden, de hele tijd turen naar je scherm zonder enig contact met je medemensen aan te gaan. Dat terzijde, voor ik het weet oreer ik mijn hoekje vol met verbitterd oude-mensen-commentaar, terwijl ik heus ook voordelen zie van Facebook, Twitter, Instagram, LinkedIn, TikTok… Wat?! is dat iets nieuws? Nou, bestaat al even, hoor… een social media app waarmee korte muziekvideo’s kunnen worden gemaakt & gedeeld.

Goed, de vrouw met de blik. Daar gaat het over. Ze kijkt me aan vanaf het scherm. Met maar één oog; van het andere staat alleen een fragment op de foto. Het lijkt of ze uit beeld wordt gedrukt door een bokje dat zich tegen haar aan duwt. Dat bokje kijkt naar de fotograaf alsof het zegt: ga weg, ze hoort bij mij. De vrouw heeft een beschermende hand op de rug van het dier gelegd. Naast haar de tekst: vrijwilligers gezocht!

Ik ken de Moesweide niet. Weet wel waar hij ongeveer is. Omdat het me steeds maar niet lukt om er naartoe te gaan (te druk met social media zeker) heb ik in digi-taal naar achtergrondinformatie gezocht. Het is een mini-dierenpark in de Zuidwijken, opgericht in de zeventiger jaren.

Ik heb de vrouw met de blik gemaild en weet nu hoe ze heet. Maike Post. Desgevraagd legt ze uit waarom ze zo krap zitten bij de Moesweide: ‘Toen wij drie jaar geleden begonnen, waren er zeven vrijwilligers, waaronder twee stellen. Een stel is gestopt vanwege echtscheiding en iemand is verhuisd, hij werkte samen met zijn buurman, die ook stopte: alleen de dieren verzorgen vond hij te zwaar. Een ander stel is gestopt vanwege het verleden, maar denkt nog wel mee met de wei. Eén vrijwilliger hebben wij eruit gezet, omdat het dierenwelzijn in gevaar kwam. Er is toen een stel bijgekomen, maar die stoppen nu ook, omdat het hen lichamelijk te zwaar wordt.

Ik ben hier komen wonen met mijn inmiddels ex-man. Binnenkort verhuist hij naar ergens anders in Zutphen. Hij blijft wel in het bestuur. Ook de penningmeester gaat stoppen, vanwege verhuizing. Dus nu sta ik er bijna alleen voor.’

De uitleg past bij de blik.

Post verzorgt de dieren zeven dagen per week: ‘Ik hou van dieren en daarom ben ik dit gaan doen.’ Ik moet denken aan wat Eco Theunissen vorige week op deze plek zei: ‘Ik ben veel liever bij dieren dan bij mensen. Je weet tenminste wat je aan ze hebt.’ Post nam plaats in het bestuur van het park omdat twee van de leden vertrokken. En nu zijn dus ook bijna alle vrijwilligers verdwenen.

Conclusie: woon je in een straal van een kilometer rondom de Moesweide? Klap je laptop dicht. Stop de telefoon in je zak. Word vrijwilliger. Ga dieren verzorgen.