Bahrein

Zucht. Worstelend met een stapel kleren vervloek ik mezelf. Waarom krijg ik geen orde in mijn spullen? Zelfs Marie Kondo zou hier moeite mee hebben. Toen mijn dochter er lucht kreeg dat ik een filmpje van opruimgoeroe Kondo had bekeken, moest ze hard lachen. Daarna vormde zich een rimpel in haar voorhoofd. Mam zei ze, je meent dat toch niet echt?’ Ik had haar toen alleen nog maar verteld dat je twee stapels moet maken: wat mag weg en wat blijft? Wat weg mag aai je of geef je een kus om het kledingstuk te bedanken dat je het hebt mogen dragen.

Pling. Een appje van Jacky Arraf Palestijnse kok te Zutphen. Ze stuurt een link naar een NOS-artikel: ‘Uitgezette Bahreini zonder eerlijk proces veroordeeld tot levenslang.’

‘Heb je dit al gezien?’ schrijft ze. ‘Dat is een van mijn mannen.’

Daaronder een foto van haarzelf met vier van haar medewerkers. Een van hen is blijkbaar de 27-jarige Ali Mohammed al-Showaikh.

Ik gooi mijn gesorteerde bloezen terug op de stapel begin te lezen. Volgens Amnesty International en Vluchtelingenwerk werd al-Showaikh zonder proces veroordeeld. Bovendien mishandelden de autoriteiten hem en kreeg hij een geldboete.

Later aan de telefoon vertelt Jacky over zijn vrijwilligerswerk in haar keuken. Hij hielp bijvoorbeeld mee toen het Zutphense Gilde zijn 25-jarig jubileum vierde.

Het is niet te geloven. Dat de regering volhoudt dat je best terug kunt naar dat land dat daar geen gevaar dreigt.

Ik weet bitter weinig over Bahrein. Je spreekt het uit met een ‘g’ erin het is een verzameling eilanden en ligt in de Perzische Golf. En o ja het is een koninkrijk.

Denkt u zich eens in: je bent gevlucht en uiteindelijk in ons koninkrijk beland. In afwachting van een besluit over je toekomst woon je in het AZC aan de Voorsterallee. Je wordt vrijwilliger en verplaatst je op een geleende fiets naar het centrum. Je hoort merels vanaf daken en boomtakken je ziet Zutphenaren blij rondwandelen in de zon. Je worstelt met de fietssleutel – ervaring met kettingsloten heb je in eigen land nooit opgedaan – en je loopt naar de Burgerzaal waar je wordt verwacht.

In de keuken heerst drukte. Kookkoningin Jacklin – Jacky voor intimi – loopt met een brede glimlach op je af. Je krijgt een schort om en ze wijst je de potten hummus de gevulde druivenbladeren de dadels. Je kunt aan de slag. Ergens staat een radio die Nederlandse liedjes uitbraakt een taal waaraan je geen touw kunt vastknopen. Maar Jacky en je collega’s zijn aardig de keuken is warm en de sfeer is goed.

Een paar maanden later word je zonder pardon op het vliegtuig gezet. Naar je land van herkomst. Met de angst in je lijf. Je vermoeden wordt bevestigd zodra je de officials van de douane op je af ziet lopen. Je moet mee. Je wordt verhoord Gemarteld. Tot levenslang veroordeeld.

Ik laat de klerenstapel voor wat hij is en bel een collega van de krant. Wat nou afgedankte sweatshirts kussen? Schrijven moeten we. Voor alle Ali Mohammeds.

‘