ONTBEREN

Speciaal bier in het café. Kinderjuffen, Efteling. Baan, hobby, sport, sociaal gepielepal. Je mist iets pas, als het er niet meer is. Ik haat clichés en nu blijkt maar weer waarom – omdat ze kloppen en voorspelbaar zijn. Weg magie.

Missen. Mooi woord. Een vriend van mij zuchtte aan het begin van de Covid-kloterij dat hij het wel lekker vond dat hij geen FOMO meer had. Zelden heb ik iemand zo dom aan staan loensen. FOMO? Wasmiddel, eerste ingeving. FOMO is de Fear Of Missing Out. Dat je wat zenuwachtig wordt als je dingen afzegt of niet mee doet. Uit vrees te ontberen.

Bang zijn. Als je een angst voor iets voelt, weet je dat het je raakt. Soms is het dus goed om angst vanuit een ander perspectief te bekijken – het laat je zien dat iets bij je gevoel komt, of in ieder geval de potentie heeft. FOMO is dus een door de maatschappij en ons eigen brein opgelegde sociale angst. We wéten nu ook wat er overal te doen is. We zien uitjes. We zien festiviteiten. Als we het weten moeten we erheen. Een logische drang. We leggen ons dusdanig veel uitjes en zaken op, dat we angst voelen als we niet gaan en uitgeblust raken als we alles willen meemaken. Wonderlijk. De kracht van de psyche en omgeving.

‘Het ontbreken voelen’ is de letterlijke betekenis van missen. Vroeger als kind kon je intens missen. De juf, een televisieprogramma of je beer. Komt daar het woord ontberen vandaan? Naarmate we ouder worden ontbreekt er minder – alles is bij èn in de hand. Via internet met elkaar verbonden. Mensen en spullen. Kijken, kletsen en kopen. Overal heen, alles zien, van alles op de hoogte. Niets kost moeite, niets kost tijd. Tot Covid.

Klote-Covid mietert ons met een ferme zwengel terug naar onze kotten en sociale basis. Is het gevoel van missen, verlangen, ontberen niet lekkerder dan ooit? Moeten we dat opnieuw leren? Scheidt Corona nu niet het kaf van het koren wat betreft sociale aangelegenheden en mensen?

Skype, telefoon en internet vangen veel op. Zien en horen. De twee ogenschijnlijk belangrijkste zintuigen. Klote-Covid leert dat proeven, geur en aanraking minstens zo belangrijk zijn. De geur van oma’s tafelkleedje. Het proeven van een wijntje dat te lang open heeft gestaan in het café. De aanraking, per ongeluk of knetterexpres. We kunnen nog zoveel livestreams bouwen, online quizzen organiseren of zwaaien door het raam… De geur, het proeven en gevoel ontbreekt. We missen de drie zintuigen. Berebelangrijk. Ik heb het missen gemist.

Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles. www.renskekruitbosch.nl