Stedendriehoek
Onze jaarlijkse briefwisseling. Of nou ja, wisseling… Ik schrijf en jij reageert niet. Het is het mooiste blauw-uitblijvende-vinkje van het jaar. In mijn hoofd schrijf je terug, hoor. Alinea’s lang. Amalia-alinea’s. In mijn hoofd schateren we het uit, samen. Wat moet dit een gekke tijd zijn, ook voor jou. Is je vader blij dat hij niet hoeft te koekhappen? Te moeten glimlachen bij schelklinkende kinderkoren? Het gewauwel van burgemeesters aan te moeten horen? Hoe traint moeders haar armspieren – nu ze niet hoeft te zwaaien? Had je je jurk zelf uitgezocht? Geel staat voor optimisme, intelligentie en energie. Geen betere kleur voor jou. Geel boven!
Wat zal je je verkneukeld hebben. Wat als de handjes-geverij nooit meer terugkomt? Geen vieze snottebellen-vuisten. Rimpelige bejaarden-knuisten. Alleen maar zwaaien. Oh wat heerlijk – lachen in je vuistje. Waar we het hele jaar op afstand naar jullie kijken, is op Koningsdag jullie gezin van iedereen. Is dat eng? Van iedereen zijn? Ben je bang om Koningin te worden? Lul je daar wel ‘ns met oma over?
Wat stond je daar prachtig. Gele jurk. De iPad was de enige die een handje ontving. Volgens mij had je zelfs een beetje highlighter op je gezicht. Moest van mama – lekker shinen. Heel Nederland heeft het over je zusje. Die liet volgens de bladen ‘heel veel los’ over jullie opvoeding. Mama Max werd wat zenuwachtig. Ze praatte door Alexia heen. Beetje dom. Alexia zei dat haar ouders ‘best wel heel goede ouders waren’. Wat had ze anders moeten zeggen? Papa is een slappe zak hooi en mama kan niet rekenen?
Was papa dronken na de toost? Hij was zo zenuwachtig. Bibberend bedankte hij de familie. Ik kon alleen maar naar Brillen-Bernard loeren. Dat met zo’n montuur zijn liefje nog bij op het beeldscherm paste. Heeft papa de hele fles bubbels achterover gekieperd? Sist zijn hete aardappel nog na van het klokken? Hebben jullie sigaretten gerookt en Oranjebitter genipt? Zure tijden, zoete verleidingen.
Waar heel Nederland, ieder jaar op Koningsdag, een dikke borrel op je vader doet, deed je vader dat nu op ons. Covid-19 zet de wereld op zijn kop en draait alle rollen om. Eindelijk. Ik weet zeker dat je even hebt gewenst dat het voor altijd zo kon blijven. Dat jullie even van niemand zijn. En nooit meer handjes geven. Ik wens het voor je mee.
Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles. www.renskekruitbosch.nl
