Stedendriehoek
Redacteur van deze krant traint bij fit20. De ene week stap ik fitter binnen bij fit20 dan de andere week. De ene week ook stap ik na de training fitter naar buiten dan de andere week. Die algehele gesteldheid op mijn vaste tijdstip, dinsdag om 12.40 uur, heeft wel degelijk invloed op mijn prestaties.
Dat betekent ook dat ik de ene week meer zin in de training heb dan de andere week. Dat is ook normaal, lijkt me. Maar juist mezelf dwingen om tóch te gaan, al voel ik me zo slap als een vaatdoek, dát is een van de grootste plussen die ik de voorbije tien maanden op mijn conto kon bijschrijven. Zelfdiscipline is nooit mijn sterkste eigenschap geweest, maar je bent ook na 54 jaar niet te oud om te leren.
Het geheim? Ik voel me bij fit20 volkomen op mijn gemak. Ik train samen met een bijzonder aardige dame die met hele andere doelen dan ik ongeveer even lang geleden is gestart. We voelen ons lotgenoten, al klinkt dat zwaarder dan het is. Voor de training kletsen we even gezellig, tijdens de training laten we beiden duidelijk blijken dat niet alle oefeningen even soepel verlopen en na de training praten we nog even na. Ik weet niet hoe zij dit ervaart, maar mij geeft het steun en de motivatie om telkens weer het uiterste uit mezelf te persen. En de personal trainer doet de rest. Christine, en vorige week eenmalig ook Nils, overladen ons met complimenten wanneer de oefening met succes is afgerond. Ik had nooit gedacht dat ik zo gevoelig zou zijn voor deze positieve feedback. Maar deze oude cynicus vaart er wel bij.
Onlangs nog sprak ik iemand voor de krant, een ondernemer, die ook bij fit20 heeft getraind. Hij is gestopt toen hij zijn aanvankelijke doelstellingen had behaald. Dat begrijp ik, want daar werk je enthousiast naar toe. Eerlijk is eerlijk, ook ik heb wel even getwijfeld om door te gaan, nu ik weer sterke beenspieren heb ontwikkeld en zonder enige interne reserve onbeperkt durf te tafeltennissen.
Moest ik wel doorgaan? En dan kom je weer in die schone, opgeruimde sportruimte. Geen spiegels, geen muziek, geen pottenkijkers. Alleen een sportmaatje en een personal trainer die me aanzetten tot – voor mij – grootse prestaties. Nu stoppen zou ik al na een week gaan betreuren. Ik ga door, naar weet ik veel welk eindresultaat. Ik beweeg, dus ik besta…
To be continued…
