Stedendriehoek
Trees slaat Diny de hersens in omdat haar cadeaukaart niet wordt geaccepteerd. Juffie Kruitbosch een wijntje teveel gedronken? Ik verzin het niet. Ik lees het in dikke olifantenletters in de krant. Afgelopen weekend was het laatste moment dat de plastic prullaria-passen konden worden verzilverd bij Intertoys. Grapje van God: de Intertoys kreeg storing. Dan heb je als God toch wel een staaltje wonderschone humor? Die kinder-keten bestaat al vanaf 1976 en geen één dag liet de cadeaukaartjesmachine hen in de steek. En in de allerlaatste fase, het allerlaatste moment en de allerlaatste snik laat je de apparaatjes crashen. En niet alleen de apparaatjes. Ook de bolletjes van de mensen met een cadeaukaart.
En het is zo mooi, zo fabelachtig, fantastisch mooi hoe zoiets werkt. Dat we massaal inslaan bij goedkope discounters en internetgiganten, maar als puntje bij paaltje komt en Neerlandsch bekendste speelgoedwinkel-keten als een Jengatoren in elkaar mietert, we in drommen ons plastic komen inleveren. Er moet nog gekocht worden. Dan wel. Dan slaan we in. Dan wel. Niet alleen speelgoed, ook elkaars hersens. Dan wel.
Hightech vrienden van me roepen dat Intertoys meer met e-commerce had moeten doen. Dat ze mee hadden moeten gaan in de markt. Ik denk dat die vrienden nooit kind zijn geweest. Intertoys wás namelijk hightech op het gebied van marketing en commercie. In 1979, toen het speelboek werd geïntroduceerd. Een majestueuze stap in de wereld van de destijdse marketing. Op iedere deurmat een boek, met het olifantje, de fluor gele achtergrond en het meest schitterende speelgoed. Exclusief batterijen, want inclusief kostte het geintje toch al snel fl.4,95 extra. Mooiere marketing bestaat er niet.
Dan viel het speelboek op de kokosmat. Begin oktober. Ik weet nog hoe het papier rook. De schreeuwerig vormgegeven speelgoedpagina’s. Het olifantje, welke Toy Toy blijkt te heten, overal met zijn dikke bakkes tussen. De glanzende kaft. De magische zwarte stift. En cirkelen. Eindeloos cirkeltjes zetten om alles wat je graag wilde hebben. De grap? Als je het kreeg, was je er helemaal niet zo blij mee. Alleen het cirkelen was al fantastisch. Het kindse verlangen naar een nieuwe, onbetaalbare skelter of een pop die piesen kon. Het mogen cirkelen was al zo mooi op zich.
Ondertussen staan Trees en Diny elkaar de hersens in te hengsten om de cadeaukaarten. Janneke van Intertoys weet zich geen raad. Janneke is goed in inpakken. Ze was de snelste van haar filiaal. Binnen no-time had zij het hysterische cartoon-papier om alle speelgoed-frummels gevouwen. Janneke gaat het missen. De nieuwste Barbies die binnenkomen, de allerlaatste games. De kwajongens die zure ballen kwamen kopen of bordspel-bejaardjes die een nieuwe uitdaging zochten. Ze gaat de spanning missen, vlak voor Sinterklaas, wanneer die ouwe bromsnor zijn cadeaus kwam inslaan. Ze gaat de sterretjes in de ogen van de kinderen missen, als ze hun cadeautje mochten uitzoeken. Nu staat ze tegenover Trees en Diny, die uit de puntjes van hun tenen staan te bekken en te beledigen. Om een cadeaukaartje. En centjes. Want dat doen grote mensen veel: bekken over centjes.
Ik ben verdrietig, dat de Intertoys failliet is. Ik vind het eng, dat er misschien straks kinderen zijn die zonder cirkeltjes in speelboeken opgroeien. Die niet meer weten wat cirkelen, wensen en verlangen is. Die de euforie van het speelboek niet meer mee maken. Waarbij niet, zo rond hun dertigste, het kwartje valt… Dat het hele leven één groot opgesmukt Intertoysboek is. Met cirkeltjes en wensen. Met een bolle mascotte. Twinkelende, verlangende kinderogen en een dikke, zwarte stift. Het gaat er niet om wát je krijgt. Soms is het verlangen er naar, en het cirkelen eromheen, al het allermooiste wat er is.
