Stedendriehoek
door Tanja Abbas
n
Dit is mijn laatste column voor Groen Doen en de timing is op zijn minst bijzonder. Tussen mijn vorige en deze column zit slechts een paar weken. In die tijdsspanne is er veel gebeurd. Het trefwoord is ‘actie’.
Het begon allemaal met de indrukwekkende klimaattoespraak van de 16-jarige Zweedse scholiere Greta Thunberg tijdens het World Economic Forum in Davos. Greta blijft op vrijdagen weg van haar lessen om op straat actie te voeren om de Zweedse regering te bewegen de klimaatafspraken van Parijs na te leven. Ze kreeg de titel ‘klimaatspijbelaar’ en inspireerde daarmee veel middelbare scholieren in verschillende landen, waaronder de Nederlandse jeugd, om ook tot actie over te gaan. Dat alleen al is een teken aan de wand. Ik ga al een halve eeuw mee en ik kan mij niet herinneren dat middelbare scholieren, de generatie van mijn kinderen, zo massaal in actie zijn gekomen.
Een maand geleden raakte ik tijdens een boekpresentatie in gesprek met de tachtigjarige Geertje: de generatie van mijn ouders. Het werd een zeer interessant, diepgaand gesprek. Ze vertelde dat ze al meer dan twee jaar, in weer en wind, samen met een aantal andere mensen op het Plein in Den Haag voor het Tweede-Kamergebouw aandacht vraagt voor de wereldwijde klimaatontwikkeling. Hun naam? Grootouders voor het klimaat.
Zondag 10 maart stroomde heel Amsterdam vol met zo’n 40.000 mensen, waaronder veel van mijn generatie, voor de grootste klimaatmars ooit in Nederland gehouden. Een dag daarvoor was ik zelf in actie ‘voor de Aarde’ zoals ik het liever noem, als ambassadeur van Water Natuurlijk. Daar sprak zeer indringend de 87-jarige Jan Terlouw. ‘We leven op de pof van onze kinderen en kleinkinderen, dat wil je toch niet!’ ‘Er is een overvloed aan duurzame energie, er zijn ontzettend veel mogelijkheden, dat kan het probleem niet zijn!’ ‘Het is ook nog eens betaalbaar, je hebt alleen een strenge marktmeester nodig.’ Hij raakte alle aanwezigen en mij diep met zijn woorden. De dag daarvoor deelde ik op internationale vrouwendag een blog met de titel Kan niet bestaat niet, je moet het alleen zelf willen. Jan Terlouw kreeg voor zijn lezing het boek Waar een wil is, is een omweg.
Soms lijkt het ons mensen niet te lukken hardnekkige, vernietigende structuren te doorbreken omdat er grote belangen zijn om het te laten zoals het is. Onze geschiedenis door generaties heen laat echter zien dat één iemand al het verschil kan maken. Dat je krachten kunt bundelen. Dat je je stem kunt laten horen. Dat je houvast kunt vinden bij elkaar om die omweg te pakken. Het herinnert ons aan onze oorspronkelijke rol als mensheid. Wij mensen zijn hoeders van deze Aarde. Het is ons gezamenlijk huis. En ieder moment in je leven heb je de keus, al is het in jouw ogen klein, om die rol te pakken en in actie te komen.
