Sport
Cuco Martina, geboren op 25 september 1989 in Rotterdam, is na vele omzwervingen in november vorig jaar in Deventer neergestreken. De verdediger speelde in Nederland eerder voor RBC Roosendaal, RKC Waalwijk en FC Twente, vervolgens in Engeland voor Southampton, Everton en Stoke City, en daarna nog voor Feyenoord.
Bij Go Ahead Eagles vond hij het plezier in het voetbal terug. “Ik doe eindelijk weer wat ik als klein jongetje ook al deed: plezier hebben in het voetbalspelletje. Ik was altijd alleen maar met de bal bezig, en als dat zomaar van je wordt afgepakt, geeft dat een onmachtig en pijnlijk gevoel. Ik geniet er daarom nóg meer van om samen met een heel leuke groep op het veld te staan en deel uit te maken van een hecht team. Het is ook leuk om weer met Kees (van Wonderen, red.) te werken, die bij FC Twente mijn assistent-trainer was. Het is grappig om te zien dat zijn spelopvatting totaal niet is veranderd sindsdien: druk zetten, bikkelen, doorzettingsvermogen. Dat zijn allemaal aspecten die toen ook al belangrijk waren. Wat wel een verschil is, is zijn functie. Als assistent-trainer maakte hij wat meer grappen, haha. Maar dat is logisch in zo’n andere rol.”
Dood spoor
Martina zegt dankbaar te zijn, dat hij deze kans bij Go Ahead Eagles nog heeft gekregen. “Maar ik ben ook dankbaar voor de kansen die ik in de rest van mijn carrière heb gekregen. Zelf had ik nooit verwacht dat ik ooit in de Premier League zou spelen, wat volgens mij het hoogst haalbare is voor een profvoetballer. In 2011 speelde ik nog bij RBC, dat toen failliet ging. Dan kom je als voetballer op een dood spoor en vraag je jezelf af: ‘moet ik niet gewoon naar school of als amateur verder?’ Ik ben een jongen met een goede mentaliteit en geef op zulke momenten niet snel op. Dat soort situaties maken je als speler én als mens sterker. Je krijgt steeds meer het gevoel dat je je doelen kunt behalen: ‘het ís mogelijk’. Zo ook na meerdere tegenslagen de afgelopen periode. Het is cliché: maar die maken je sterker.”
Straatvoetbal
Cuco staat op het veld altijd z’n mannetje. “Die mentaliteit heb ik niet in de laatste plaats te danken aan het voetballen op straat, wat ik als klein jongetje veel deed in Rotterdam. Er zijn geen regels met straatvoetbal, je moet echt je mannetje staan om je staande te houden. Toen al merkte ik dat ik héél slecht tegen mijn verlies kon. Dat gegeven heeft mij ook weer sterker gemaakt, bijvoorbeeld toen ik werd gescout op mijn 12de jaar door Feyenoord. Dat was een droom voor mij. Mijn hele familie is voor Feyenoord, vrienden van mij zijn ‘hooligans’ bij de club, alles in mijn omgeving draaide om die club. Voor mij is het daarom schitterend dat ik in 2019 nog bij die club heb mogen spelen. Het was een belangrijk doel van mij, dat ik uiteindelijk tóch nog heb behaald.”
