Wie is er eigenlijk nog brandschoon?

Wat kan er nog wel, wanneer iemand zijn net aanvaarde nieuwe functie niet kan uitoefenen omdat hij blijkbaar twintig – ja echt, twintig – jaar geleden naar pornofilmpjes gluurde onder werktijd en een collega die daar iets van vond weg moest? Onverkwikkelijk zaakje geweest ongetwijfeld, maar al heel lang geleden afgesloten en daarom helemaal niet meer relevant anno nu. Het is wel duidelijk: we zijn volkomen doorgeslagen.
En dat vroegtijdige broekschijten in onze samenleving, met dank aan de alomtegenwoordige (a)sociale media, gaat grote gevolgen krijgen, ook voor mij. Ik kan een ‘functie elders’ nu wel helemaal vergeten. Het biedt personeelszaken van om het even welke organisatie namelijk ongedachte mogelijkheden om iemand nu eens niet vanwege zijn gevorderde leeftijd te passeren. Ze hoeven dat niet meer te rechtvaardigen met krompraat als ‘je past niet in het profiel’ of ‘vanwege de samenstelling van het team denken we aan iemand anders…’.
Ze kunnen me nu met een gerust hart zien aankomen, aanhoren, ‘u hoort nog van ons’ toevoegen en enkele dagen later afwijzen. De mogelijkheden zijn legio. ‘We hebben uitgezocht dat u nog niet zo lang geleden een keer te hard hebt gereden op de A1. U kunt straks moeilijk anderen de maat gaan nemen in verhalen, als u zelf steeds over de schreef gaat.’ Of deze: ‘We zijn een paar foto’s op uw Facebook-account tegengekomen die u tijdens een vakantie in Sevilla heeft gemaakt. Tja, daar bent u vast niet op de fiets naartoe gegaan. Schrijven over onderwerpen als duurzaamheid en klimaatverandering zullen we toch echt iemand anders moeten laten doen. Stelt u zich eens voor dat we daar klachten over binnen gaan krijgen…’
Er zit niets anders op om te blijven zitten waar ik zit, me zo min mogelijk te verroeren en maar hopen dat ze bij de Stedendriehoek niks vinden om me buiten te kunnen zetten. Want, en dit moet echt onder ons blijven, ik heb vroeger na een biertje te veel wel eens wat geroepen naar een groepje meiden dat ik nu niet meer zou willen herhalen en het liefst wil verdringen. Maar als een van hen een column of interview van mij onder ogen komt, een brainwave krijgt en met me wil afrekenen ben ik alsnog de sigaar… of maak ik nu weer reclame voor de tabaksindustrie?