Verwonderen

Je verwonderen over iets, ik vind het een vermakelijk tijdverdrijf. Iedereen kan het, zolang je er maar voor zorgt dat je niet precies weet wat anderen aan het doen zijn en met welk doel. Zodra je dat gaat uitzoeken en achter het hoe en waarom komt, verdwijnt de kans om er eindeloos over te fantaseren en speculeren; weg is die magie, die bewuste onwetendheid. Wie zich dus wil blijven verwonderen zal zich moeten inhouden. En daar ben ik best goed in.

Onlangs zag ik een buurman sjouwen met iets wat leek op zo’n oude antenne die tot ver in de jaren 70 nog overal op de daken stond. Hij verdween om de hoek van de straat en kwam even later zonder dat ding terug. Huh? Gaan kijken waar ie het geval gelaten had of het aan hem vragen, ik geef toe, nieuwsgierig van aard als ik ben, ik moest mezelf echt inhouden, maar ik deed het niet.

Tijdens een recente vakantie bivakkeerden we in een B&B in een Alpenland met uitzicht op een doorgaande weg. Aan de overkant van deze weg bevond zich een niet omheind terrein. Het stond ramvol met allerhande afgedankt spul met een voornamelijk agrarische inslag. Tractoren zonder banden, wegroestende watertanks, halve aanhangers en heel veel ander materiaal dat door de tand des tijds al dusdanig was aangevreten dat de herkomst ondefinieerbaar was geworden. Dat werk.

Waarom kan dit bestaan in een over het algemeen zeer aangeharkt land, pal langs de openbare weg en goed zichtbaar voor de hele buurt? Wil dan echt niemand in de directe omgeving dat deze zooi liever vandaag dan morgen wordt opgeruimd? Of was dat in het verleden wel geprobeerd, maar had men de hoop op ontruiming opgegeven, na vastgelopen te zijn in eindeloze bureaucratische procedures? Heeft de eigenaar misschien essentiële connecties binnen het lokale bestuur? Is dit milieutechnisch allemaal in orde? Prikkelende vragen, maar we gingen niet op zoek naar antwoorden, liever speculeerden we er eindeloos over, op ons terras met een lokaal biertje in de hand. Soms is de fantasie nu eenmaal veel leuker dan de realiteit.