Koud land

Wie het ongelofelijke gehannes rond de vorming van een nieuw kabinet gadeslaat kan zich afvragen wat er eerder zal zijn, een stabiele regering die op een meerderheid in de Tweede Kamer kan rekenen of de aankondiging dat gemeente Deventer eindelijk een vuurwerkshow langs de IJssel zal gaan verzorgen tijdens Oud en Nieuw.
Die gedachten hielpen niet echt om de kou te trotseren. Die moet ik nu eenmaal periodiek ondergaan omdat ik ooit de keuze hebt gemaakt om in een buitenwijk te gaan wonen. Terwijl ik toch met grote regelmaat voor elk wissewasje in het stadscentrum moet zijn en daarvoor per se de fiets wil pakken. Weliswaar was dat sinds een paar jaar een elektriek exemplaar, maar daar sneed de koude wind niet minder van langs mijn onbedekte oren. De ijsmuts was natuurlijk weer eens heel stoer in de gangkast achtergebleven.
Eenmaal rondlopend in de beschutting van de centrumbebouwing konden de handschoenen wel weer uit. Het bleek hier, ondanks het vroege uur, al heel druk te zijn. Ik slalomde langs groepjes drentelende dagjesmensen, Duitssprekende stelletjes die voortdurend naar boven wezen om elkaar te attenderen op iets wat mij ontging en medestadsbewoners die heel doelgericht door de straatjes schoten op weg naar hun decemberinkopen.
En ik kon het, nogal kinderachtig misschien, maar niet nalaten om van elke passant in te schatten wat hij, zij of het had gestemd. Ik meende aan de kleur van een tas, het dragen van een bepaald model schoen, een al dan niet vale spijkerbroek die om de billen spande of het opvangen van flarden conversatie op te kunnen maken welk rondje men voor welke politieke partij had roodgekleurd. Ik had een tijdje lol in het spelletje. Totdat ik me opeens realiseerde dat ik zelf ook deze keuring zou kunnen ondergaan. Wat als de vriendelijke dame achter de toonbank opeens een lang gezicht zou trekken als ze concludeerde dat ik een typische PVV-jas droeg, wat deed die eigenlijk in haar Wereldwinkel? Of was ik soms zo’n fanatieke aanhanger van de Partij voor de Dieren in mijn afgetrapte spijkerboek, want ze verkocht ook leren tassen. Enigszins beschaamd besloot ik subiet te kappen met het misschien toch niet zo onschuldige spelletje, de verhoudingen in ons land zijn immers al koel genoeg…