Columns
Peter van den Boom
Terwijl ik de gewenste muurverf al snel uit het rek kon pakken, zie je wel hoe eenvoudig dat nog steeds kan, bedacht ik opeens dat we ook besloten hadden om de wand in de gang een gele tint te geven. Dus, nu ik er toch was, gelijk even een lichtgeel kleurtje uitkiezen. Ik lag nog steeds op schema. Seconden later vond ik mezelf terug voor een meterslange display waarin een eindeloze hoeveelheid kleurige kaartjes waren gestoken waarvan een fiks gedeelte zich in het – zal ik maar zeggen – gele spectrum bevond.
En werd ik subiet overmand door wat ik in de loop der jaren het yoghurtgevoel ben gaan noemen. Lezers van zekere leeftijd weten het vast nog. Ooit had de supermarktconsument de keuze in een klein overzichtelijk hoekje uit niet veel meer dan volle of halfvolle yoghurt, respectievelijk verkrijgbaar in een rustgevend donker dan wel lichtgroen literpak, hoe lekker eenvoudig en efficiënt was dat. Inmiddels is de zuivelafdeling onstuitbaar uitgedijd tot een compleet gangpad waar elke denkbare yoghurtvariant om aandacht staat te schreeuwen in verpakkingen met veel psychedelische kleuren. Ga d’r maar aan staan als consument.
De misvatting dat het bieden van talloze keuzemogelijkheden ook automatisch tevredener consumenten oplevert was ook niet aan de bouwmarkten voorbij gegaan. En hier was nog wat meer aan de hand. Elk kaartje had hier namelijk een eigen naam gekregen. Ik las in willekeurige volgorde Veldboeket, Wildernis, Middelpunt en Vitamine-C. Wat de connectie van deze namen was met de getoonde kleur, ontging mij volkomen. Ik stelde me de vergadering van de marketingafdeling voor, een ronde tafel met daaraan allemaal frisse jongens en meisjes en hun reactie in koor op de vraag van de manager: ‘Waar denken jullie aan bij de kleur lichtgeel?’ ‘Wildernis natuurlijk!’
Voor de zekerheid keek ik nog even bij enkele varianten van de aanpalende kleur bruin. Niet veel beter. Dienblad en Bestek, las ik op de eerste kaartjes. Hoeveel bruine messen had ik eigenlijk in de besteklade liggen thuis?
Aan de andere kant van het gangpad was de kleurenwaaier van een concurrerend verfmerk uitgestald. Hier hetzelfde procedé, maar dan nog erger, de kleurnamen waren hier in het Engels. Ik zal u verdere voorbeelden besparen. Weet je wat, ik doe het voorlopig wel met mijn muurverf in broken white.
