Geen tijd

Ik heb er dus echt geen tijd voor gehad, verontschuldig ik mezelf telkens weer. Voor de zoveelste keer was mijn oog op de steeds hogere stapel boeken naast de bank gevallen. Ongelezen exemplaren wel te verstaan. Na elke keer kijken welt er direct een schuldgevoel omhoog dat koste wat kost moet worden gecoupeerd.
Als ik ze zelf had gekocht was het nog niet eens zo erg geweest. Maar de meeste boeken die verwijtend naar mij liggen te lonken heb ik dus gekregen. En ik ben vroeger wel zo netjes opgevoed dat ik nog steeds vind dat je op z’n minst een poging moet doen om ze te gaan lezen. Want de gevers rekenen er natuurlijk op dat ik hun cadeau op waarde weet te schatten.
Ik ben overigens niet van het slag dat aan een boek begint en het dan koste wat kost ook uit wil lezen, ook als het me totaal niet boeit of beroerd is geschreven. Gewoon de eerste paar hoofdstukken door, kijken of het bevalt, zo niet dan kan het alsnog met een gerust geweten in de wandvullende boekenkast terecht komen, in goed gezelschap van andere half gelezen exemplaren. Helaas, ik kom er dus niet eens aan toe om ze überhaupt uit de stapel ongelezen te vissen. Maar, is ‘geen tijd hebben’ eigenlijk wel zo’n goed excuus, bedenk ik terwijl ik mijn smartphone opeens schuldbewust naast me neerleg. Precies, dat is dus de grootste tijdvreter die er bestaat. Ondanks mijn aversie tegen het eindeloze gescroll en geswipe dat ik dagelijks om me heen zie, ben ik er zelf ook nog steeds niet vies van. Ook al zorgt die bewustwording wel voor enigszins afnemend gebruik, boeken lezen schiet er nog steeds bij in. Terwijl, als ik die telefoon een paar uurtjes op een dag eens niet gebruik, zal het niemand opvallen toch? Iedereen is immers veel te druk met z’n eigen smartbeleving. Weet je wat, ik ga morgen beginnen met het lezen van een boek, echt waar.