Columns
Peter van den Boom
Marie Kondo is om, en dat is voor mij niet alleen een grote verrassing maar ook een enorme geruststelling. Voor de weinigen onder ons die haar niet kennen: Kondo is de wereldberoemde Japanse opruimgoeroe die ons de afgelopen jaren in boeken, online en zelfs op Netflix aanspoorde om ons huis op te ruimen en het vooral opgeruimd te houden. De methode die ze hanteerde was nogal rigide. Gooi alles wat je geen ‘joy’ verschaft rücksichtslos weg. Verkopen, weggeven aan de buurvrouw of naar de kringloop brengen mag natuurlijk ook. Als het maar je huis uit is. Want een opgeruimd huis is een opgeruimde geest. Voor Marie Kondo was dit namelijk het uitgangspunt van innerlijke ordening. Pas als je leefomgeving geordend is, kun je ook vanbinnen alles goed op een rijtje zetten.
En daar zat ik dan dagelijks achter een bureau dat, hoe ik ook mijn best deed, steeds opnieuw vervuild raakte met zaken als volgekrabbelde post-it jes, ongelezen tijdschriften, schrijfblokken vol notities en een onbedaarlijk grote verzameling pennen waarvan de meeste het niet eens goed deden. Met een schuldgevoel en een bijbehorend wanordelijk hoofd. Maar toch ook met steeds meer twijfel. Want zo’n opgeruimde bedoening, was dat nou wel de beste omgeving om de gewenste creativiteit aan te slingeren? En dus bleef het bij halfslachtige pogingen tot opruimen. Waarbij ik altijd blij werd op het moment dat ik gestoord werd door een telefoontje of e-mail. Daarna had ik altijd dringend iets anders te doen wat niets met opruimen te maken had.
En nu laat Marie ons dus doodleuk weten dat, sinds ze kinderen heeft, ze er niet meer toekomt om haar huis op te ruimen volgens haar eigen methode. Ze ploft ‘s avonds uitgeput op de bank en laat de boel gewoon de boel…en dat dat ook oké is. Ik had het liever eerder geweten natuurlijk, maar het is echt heerlijk om je werkkamer weer dicht te kunnen laten slibben zonder schuldgevoel…
