Boeken redden

Er is weinig leuker voor een schrijver dan een paar uur struinen over een boekenmarkt en de Deventer Boekenmarkt in het bijzonder die onlangs weer in volle glorie was teruggekeerd in de binnenstad. En na een paar onhandige acties lukte het ook steeds beter om me door de massa met de steeds vollere rugzakken naar de doorbuigende tafels met interessante boeken te manoeuvreren.
Deventenaren kom ik maar weinig tegen op de eigen boekenmarkt, die lijken massaal voor een strandbedje aan de Costa of een koele duik in het Gardameer te hebben gekozen. Ik hoop toch met enkele pageturners in de rugzak, op de achterbank of in de handbagage. Ondanks het likkebaardende aanbod heeft zo’n boekenmarkt voor mij ook altijd een keerzijde. Vind het altijd ietwat treurig om al die boeken te zien liggen waar de auteur ziel en zaligheid in heeft gelegd, maandenlang peentjes op heeft gezweet op warme zolderkamers of vernikkelend in tochtige schuurtjes in de achtertuin, en die nu voor weinig meer dan een habbekrats worden aangeboden. Die prijs staat in geen verhouding tot de kwaliteit of de hoeveelheid geleverde arbeid.
Maar mijn aanschaf voor zo’n luttel bedrag kan een enkel boek behoeden voor een nog veel erger lot dan de ramsj, de meedogenloze papiervernietiger. In de wetenschap dat ik 99% van de boeken toch niet kan redden van zo’n wreed en liefdeloos einde en heb gedaan wat ik kon doen, wurm ik me met mijn twee nieuwste aanwinsten door de vrolijke massa naar weer een andere belegerde stand. Er komt maar geen einde aan het overweldigende aanbod. Tijdens mijn zwerftocht kom ik langs boeken die ik zelf nooit zou wegdoen, schrijfsels waarvan ik het graag bij één keer doorworstelen wil laten en werken die ik nooit zou willen bezitten, al kreeg ik ze van de standhouder gratis mee. Enkele schrijvers, wereldberoemd in eigen stad, hadden dapper een eigen stand gehuurd, maar het drukste was het bij de stand van een Amsterdamse komiek, annex schrijver die met zijn eega talloze malen gewillig op de foto ging. Dat ging mij net iets te ver, maar ik krijg in september in het plaatselijke theater vast een nieuwe kans. Ik begon mijn rugzak te voelen, tijd om naar huis te gaan.