Altijd aanstaan

Toen ik onlangs door de tijdlijn van mijn LinkedIn-account scrolde, viel het ineens weer op. Iedereen liet weten de afgelopen periode bijzonder druk te zijn geweest. Als het al niet was met zoiets als het vaste klantenbestand of de huidige relaties, dan toch zeker wel met het verwerven van nieuwe. Anderen hadden een carrièreswitch gemaakt of waren druk bezig geweest nieuwe concepten te bedenken en te lanceren en hadden daar hele hoge verwachtingen van. Alles gedaan om hun klanten, bezoekers of relaties of de buurman nog beter te kunnen bedienen.
Iedereen die bang was dat ik misschien zou denken dat ze te weinig productief zouden zijn, kan ik dus bij deze geruststellen: goed bezig allemaal hoor!
Maar…misschien was het toeval, er zat dus niemand tussen die liet weten dat ie het de afgelopen periode even wat rustiger aan had gedaan. Of zelfs helemaal niets had uitgevoerd dat met werk of carrière te maken had. En dan heb ik niet over vakantie vieren in Verweggistan. Maar gewoon thuis, een dag of wat met de benen omhoog op een luie stoel. Lekker uit het raam kijken naar de vogels in de tuin of op het balkon, of naar voorbijzeilende wolken, met misschien een goed boek onder handbereik. Die bijna horizontale stand slechts af en toe onderbroken door het zetten van een goeie pot koffie of het smeren van een paar boterhammen.
Jammer toch, want ik denk weleens dat we er met z’n allen enorm van zouden opknappen als we die eeuwige aanknop eens wat vaker effe in de pauzestand zouden zetten. Even iets anders doen, of niets productiefs, om nieuwe creativiteit aan te boren of energie of beide. En daar dan eens iets origineels over posten. Of, misschien nog beter, helemaal niks. Dan beloof ik dat ik na een paar weken niet enorm ongerust word als ik even niets van je heb gehoord…