Columns
Omdat onze zoon onlangs afstudeerde aan de Erasmus-universiteit en wij bij het laatste onderdeel, het verdedigen van de scriptie, aanwezig mochten zijn vonden we onszelf op een prachtige doordeweekse nazomerdag terug op de reusachtige campus van deze grootsteedse uni. Zo kom je nog eens ergens, dachten we, terwijl we ons vanuit de parking onder het plein opwerkten naar maaiveldniveau. We vermaakten ons tot aan het uur dat de grote Erasmus voor ons had gereserveerd door doelloos over het enorme, bijzonder onoverzichtelijke terrein te slenteren, omringd door enorme gebouwen in alle soorten en maten. Alle tijd om ons te vergapen aan het buitengewoon bonte gezelschap studenten, medewerkers en docenten uit alle windstreken en het zo nu en dan te frequenteren van een horecazaak. Waar je je bestelling wel in het Engels moest plaatsen, anders kreeg je, behalve een verontschuldigende glimlach, geen latte macchiato ingeschonken of tosti met kaas en ananas geserveerd.
Op een enkel ander ouderpaar na, dat hier op dezelfde missie was en waarmee we soms tijdens het voorbijgaan een korte blik van verstandhouding wisselden, waren we hier natuurlijk verreweg de oudsten die hier rondliepen. En dat fossiele gevoel zou ons die middag niet meer verlaten, maar wat gaf het? We werden gedoogd, vriendelijk bejegend wanneer het uitkwam en uiteindelijk geduldig naar de juiste building gestuurd, waar we mooi op tijd arriveerden om onze zoon zijn scriptie in vlekkeloos Engels te kunnen horen verdedigen. Alleen vonden wij het jammer dat het een dertien-in-een-dozijnzaaltje was dat niet paste bij de gelegenheid.
Zijn studiebegeleider was een Oekraïense hoogleraar die ons vooraf vriendelijk welkom heette en het hem, samen met een tweede collega, tijdens het door veel studenten gevreesde vragenuurtje na de presentatie gelukkig niet al te moeilijk maakte. Graduated! Zo konden we na toch wel een spannend uur naast een treffend beeld van de naamgever van de uni met z’n allen uitbundig op de foto. Tijd voor een welverdiende borrel met bijbehorende plank. Daar weten studenten natuurlijk wel raad mee.
En zo reden we na afloop bijzonder trots weer naar Nederland, met een tevreden Master of Science op de achterbank en enkele unieke ervaringen in de pocket.
