‘Ik val en ik sta op’

Terug in Wilp, waar ik sinds juni 2018 weer woonachtig ben. Het dorp waar ik een liefdevolle jeugd heb gehad. Terug in de straat waar wij – mijn broertje en ik – en de buurtkinderen elke dag te vinden waren. Nu woon ik tegenover het huis waar wij hebben gewoond destijds. Mijn vriendinnetje vanaf de kleuterschool tegenover ons.

Ik zie in gedachten mijn opa om de hoek aankomen, die elke avond op bezoek kwam.

Waarom zo idyllisch beschreven? Omdat ik het geluk heb dat ik in een kleine en hechte gemeenschap ben opgegroeid, waarin het mij daadwerkelijk aan niets heeft ontbroken. Liefde, aandacht, vriendschap, vallen, een kus erop en weer doorgaan: het was er allemaal. Maar toch begrepen mensen mij toen niet en soms nóg niet. Het onbegrip kwam vooral omdat ik mogelijkheden zag en zie waar anderen nog geen probleem ervaren. Fantasie noemde men dit vroeger toen ik jong was.

Op de middelbare school kwam ik op een grote scholengemeenschap. Het meisje uit het dorp in de grote stad. Het bleek allemaal niet zo vanzelfsprekend. Als een losgeslagen redder in nood bewoog ik mij hiertussen. Een kleinere klas was beter. Echter vroeg dit nog veel meer van mijn  ‘de grote redder in nood’-drang.

Ik heb vooral mijn eigen onderwijsvorm gecreëerd. Door te leren en te ervaren in de praktijk. De school des levens heb ik op vele vlakken doorlopen en heb menig certificaat daarin behaald. Ik val en sta op, je mag van me houden en je mag me ook haten. Ik vind en laat, struikel, ren, vlucht, duik en huppel.

Ik woon samen met mijn zoon en leef en beweeg binnen het sociale domein voor jeugd en WMO in de Stedendriehoek waar ik, maar ook wij samen, nog zoveel te leren, te ontwikkelen en te doen hebben. Het domein waarover ik een duidelijke mening heb.

Ik ben Ilona, bewonderaar en verwonderaar. En ik neem jullie graag mee in mijn mooie, bewogen en bevlogen leven met een vaste column.

Liefs Ilona