Stedendriehoek
Marjanca Kok (rechts) en Agnes Huidink zijn de initiatiefneemsters en eigenaresses van het creatieve pakhuis.
DEVENTER – Het Hiphuis heeft oog voor mensen die graag mee willen doen in de samenleving en daar wat hulp bij kunnen gebruiken, in hun eigen tempo en op het eigen niveau. “H staat voor hergebruik, de i voor inspiratie en de p voor persoonlijke aandacht”, verklaart Marjanca Kok de eerste drie letters van de naam.
Samen met Agnes Huidink is zij de initiatiefneemster en eigenaresse van het creatieve pakhuis. Agnes: “Wij stimuleren het hergebruik van verschillende soorten restmaterialen. Voordat het op de vuilnisbelt belandt, kunnen we wij er nog iets creatiefs mee doen. Voor bedrijven levert het een besparing op: zij zijn minder geld kwijt aan het afval storten. Daarbij creëren wij een plek waar mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt de gelegenheid krijgen om in een veilige omgeving te werken en werkervaring op te doen. Er is een heersend beeld in de maatschappij over dagbesteding. Het roept een beeld op van een sociale werkplaats waar je geestdodend werk verricht, maar dat is hier zeker niet het geval. Het is een plek voor persoonlijke ontwikkeling. Het hoeft niet per se creatief te zijn; het kan ook zijn voor de sociale contacten, de omgang met anderen en het geven van structuur.”
Familie
Deelneemster Cindy komt graag in het Hiphuis. “Voor mij voelt het als familie. Iedereen is hier gelijk. Ik voel mij hier op mijn gemak. Dat komt ook omdat men hier een luisterend oor heeft. Ik werk hier niet, ik kom hier voor mezelf. Het is jammer dat mensen een heel verkeerd beeld hebben van dagbesteding. Sommige mensen zitten afgekeurd thuis zonder dat ze iets om handen hebben of zonder contacten en dat is jammer, want de dagbesteding is gewoon leuk. En dan is het jammer dat er nog een soort taboe op rust.”
Haar vriendin Rianne knikt instemmend: “Je wordt hier binnengehaald alsof je er al jaren rondloopt. Voor mij is er een wereld opengegaan. Na een auto-ongeluk kreeg ik een posttraumatische stress-stoornis, inmiddels bijna vijf jaar geleden. Ik moest revalideren en op een bepaald moment kreeg ik een angst- en paniekstoornis. Na elf weken in bed doorgebracht te hebben, begon ik aan een re-integratieproces en kwam zo bij het Hiphuis terecht. Ik heb ook vrijwilligerswerk gedaan, maar dat werkte voor mij niet. Ik moest steeds op mijn tenen lopen. Net als Cindy zie je bij mij ook niets aan de buitenkant, maar we hebben wel degelijk een indicatie. Wij zijn hier omdat we mogen leren en om een stukje structuur te krijgen.”
Structuur
De werkzaamheden in wijkgebouw de Elegast, waar het Hiphuis is gevestigd, zijn arbeidsmatig werk, logistieke werkzaamheden en alles wat met de verkoop in de winkel te maken heeft. “Eerder zaten we in de Geertruidentuin, daar hadden we een winkel. Hier is die nog niet van de grond gekomen door corona. Misschien doen we dat ook niet meer in de toekomst en zorgen we voor verspreiding via andere kanalen. We hebben hier ook bookcrossing en puzzel-uitleen, maar dat ligt momenteel ook stil door corona. We willen zo min mogelijk bezoekers, omdat we werken met kwetsbare groepen. We willen dat zij blijven komen, want structuur en sociale contacten zijn belangrijk voor onze doelgroepen. Als wij gesloten zijn zoals met de kerst, dan valt hun hele ritme weg.”
Er is grote diversiteit in de doelgroep, vertelt Rianne. “Soms heb ik moeite met mensen met een beperking. Ik heb er een andere band mee, maar we respecteren elkaar en we helpen elkaar. Soms janken we samen en op een ander moment zitten we samen te zingen.”
Leerdoelen
“Je zoekt wel een beetje gelijkgestemden op binnen de groep. Ik vind het heel moeilijk als ik verdriet en ellende zie bij anderen”, vult Cindy aan terwijl ze tranen in de ogen krijgt. “Ik kan me ook ergeren aan negativiteit.” Agnes knikt: “Soms is het alsof je in de spiegel kijkt. Daar moet je dan mee leren omgaan.”
“Iedereen heeft zijn eigen doel. Mijn doel is reflecteren op mijn eigen gedrag. Het is hier niet alleen knutselen en koffie drinken”, zegt Cindy die haar eigen spulletjes van huis meeneemt om aan te werken. “Je mag hier zijn wie je bent. Je komt met plezier en je gaat ook met een goed gevoel naar huis. We verwijzen ook door.”
Volgens Rianne is er buiten het Hiphuis een ander leven: “Wij voelen ons hier veilig. Je mag hier huilen, maar je mag ook boos worden. We hebben ook de zogenoemde ‘prullenmand’: dan kun je alles eruit gooien. Het helpt om je gal te spuwen. Dat lucht op en een week later kijk je er heel anders tegenaan.”
Het Hiphuis is gevestigd aan de Frederik van Blankenheimstraat 13. Voor meer informatie: www.hethiphuis.nl
