Stedendriehoek
Bus 111. Hij, want het was een hij in mijn ogen, reed tussen Apeldoorn en Deventer. Op de Rijksstraatweg kon je opstappen. Ik was 8 jaar toen ik voor het eerst alleen mee mocht. Moesje in Twello, zus stond bij station Deventer. Wat een ervaring. In mijn kinderknuist een strippenkaart en tien gulden. Je wist nooit wat er kon gebeuren onderweg. Zitten. Me verwonderen over de ‘Wilt U zitten? Ik kan staan!’-sticker op de ramen voorin de bus. De stoelen waren voor mensen die niet goed ter been waren. Lief, vond ik. Stopknop op de paal. Die hoefde ik niet in te drukken, want het station was het eindstation. Geen stress. Wat voelde ik me groot en klein tegelijk.
2006. Twello kreeg een heus treinstation. Honderdelf werd opgeheven. Er kwamen nieuwe bussen die je naar de stations brachten. Daar kon je overstappen op het sprintertje. Hoe goed ik het ook begreep, erg vond ik het. ‘Mijn’ 111. De bus die me openbaar vervoer leerde. Die me tot mijn rijbewijs overal met liefde heen had getokkeld. Ik stelde me voor waar hij nu was. Zou hij ook nog aan mij denken? Vast niet. Ik stapte over op de sprinter. Die had alleen maar haast, daar was hij sprinter voor. Die dacht niet na, die maakte alleen maar vaart. Vooruit! Niet zoals 111. Waarvan de buschauffeur lieflijk zwaaide. Of die op me wachtte, als hij me aan zag komen fietsen. Die soms in files stond op de Wilhelminabrug, toen de extra banen er nog niet waren. Die me met een kater een stuk op weg hielp.
Er gaan nog meer bussen verdwijnen van de Veluwe. In en rond Apeldoorn, Deventer en Zwolle worden buslijnen en –ritten geschrapt. Hoofdoorzaak is de covidpandemie. Ik begrijp het. Een lege bus kost geld. Het idee is dat er geen kernen of wijken zonder OV komen te zitten. Maar er zullen mensen hinder van ondervinden. Is goed openbaar vervoer niet een kwestie van standaard in plaats van luxe? Ik denk aan alle senioren die niet (meer) kunnen autorijden. Och, wat hebben we met ze te doen achter die geraniums. En och, wat vinden we eenzaamheid vreselijk. Moeten we dan niet juist zorgen dat die lijnen optima forma in elkaar overlopen? Ik denk aan achtjarige ikke die gespannen naar de stopknop loert. Ik had nooit verwacht dat hij voor veel gebieden ingedrukt zou worden.
Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles. www.renskekruitbosch.nl
