Stedendriehoek
Afschuwelijke dierenmishandeling door dressuurruiters uit Rusland tijdens de Olympische Spelen. Mooier kan ik het niet maken of omschrijven. Ik ga de namen niet noemen. Wat we daar zien aan paardrijerij is om je kapot te schamen. Tijdens dressuur gaat het om kracht, balans, elegantie. Dat kun je met een paard op twee manieren bereiken: in harmonie of met grof geweld.
In harmonie duurt het langer. Het vraagt meer van de ruiter, want er komt een stuk gevoel bij kijken. Timing. Geduld. Daarbij blijft het paard blij en welwillend om te werken. Optie B is als een dressuurdwingeland je wil opdringen en het paard door pijn en angst zijn prestaties laten leveren. Dat is wat er op de Olympische Spelen gebeurde bij twee Russische ruiters. Hoewel… Dit zijn geen ruiters, dit zijn beulen.
Bij dat afbeulen kan een paard twee dingen doen. Of hij besluit er keihard tegenin te gaan, of je maakt hem dusdanig afgemat dat hij alles maar trillend toelaat. Voorbeeldje: we doen Epke Zonderland een bitje tussen de tanden en gaan met een zweep achter hem aanrennen. We rukken zijn tanden door de lip met het bit en meppen flink met de zweep als hij de rekstok mist. Die paarden leveren topprestaties. Voor de leek: het paard moet zich ‘dragen’. Dat betekent in mensengymnastiek zoveel als 100 meter squatten én rennen tegelijk. Ontzettend moeilijk en zwaar, maar als het lukt is het magisch. Daarom is dressuur niet voor iedereen weggelegd. Het is een samensmelting van talent, gevoel en kracht.
De paardensport draait door. Als we op een wereldwijd evenement als de Olympische Spelen dit soort dierenmishandeling toelaten, dan is het einde zoek. De sporters zijn een voorbeeld voor junioren. Mini-voetballertjes willen Messi worden, de paardengekken Edward Gal. Nu geeft ons Nederlands Team goddank het goede voorbeeld. Maar die juniorruiters kijken ook naar de Russische zagerij en paarden die als kromgetrokken bananen door de bak sjouwen. Jankend staan ze in hun stal. Maar niemand hoort ze. Geen wonder dat de paardensport soms in een kwaad daglicht staat. Dit soort wanpraktijken moet worden afgestraft. Paard afpakken en nooit meer laten rijden. Ja, op een motor. Dan kun je rukken en sturen en gas geven wat je wil. We willen winst. Het moet groter. Bombastisch! Intenser. Maar we vergeten met zijn allen massaal één ding. Of eigenlijk twee. Het paard heeft hier zelf nooit voor gekozen en heeft dag in dag uit, nog steeds geen keuze. Wij bepalen. Ik schaam me vandaag kapot om ruiter te zijn.
Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles.
