Stedendriehoek
‘Gefeliciteerd, je bent gezakt,’ en ik juichte. Mijn mentor belde me 13 jaar geleden met die mededeling. Ik was gezakt maar had, precies zoals ik al vooraf uit had gekiend, nog een herkansing. Het werd het vak geschiedenis. Jaartallen stampen en alsnog slaagde ik voor het verschrikkelijke vwo. Als er een prijs was voor de liefste spijbelende puber, dan had ik de kast er mee vol staan. Op school was ik slim, maar ik was geen leer-ling. Verre van, ik haatte het.
Ik zie op social media advertenties voorbij komen dat geslaagde jongelui een kadootje in de winkel mogen ophalen. Trotse ouders plaatsen foto’s van vlaggen en tassen. Ik denk alleen maar aan de zakkers. Na zo’n kutjaar met corona ook nog dat kutpapier niet binnen. ‘Ik ben niet geslaagd,’ moeten ze aan iedereen vertellen. Jawel, je bent wel geslaagd. Je bent perfect zoals je bent. Alleen heb je niet de juiste cijfers gehaald. Het zegt niets over je. Het definieert je niet. Waarom is er niet meer aandacht voor de zakkers in deze wereld?
Amalia slaagde cum laude. Eerste wat ik dacht: ‘waarom? Je weet toch al wat je worden gaat,’ en die gedachte maakte me treurig. Ik kan het me niet voorstellen hoe het moet zijn als je hele toekomst al bepaald is. Verwachtingspatronen. Rollen. Amalia’s hele leven wordt hoe voor mij het vwo was. Verschrikkelijk. Natuurlijk zijn er ook leuke dingen. Geld. Status. Grote huizen. Maar de prijs om geen keuze te hebben… En wij staan er bij en kijken er naar. Het is een soort mensen-dolfinarium en Amalia moet door een hoepel springen.
Als je gezakt bent, dan is deze column voor jou. Het is niet erg. Het is ergens nodig voor geweest. Om je iets te leren. Over het kiezen van een ander pad. Het nemen van een andere route. Het papiertje zegt niet alles. Of eigenlijk soms ook wel: het is niet erg om zesjes te halen. Als je maar gelukkig bent. Nu en straks en alles wat daar tussenin zit. Ik hoop dat de oude directeur van mijn school dit leest. Die gaf me geen schijn van kans vroeger. ‘Komt niks van terecht,’ en ik geloofde het een tijdje. Misschien komt er ook niks van me terecht. Maar als directeur moet je je leerlingen nooit laten zakken.
Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles. www.renskekruitbosch.nl
