Stedendriehoek
Aan het begin van de crisis oreerde ik het al: door corona leer je mensen kennen. Of beter: door de combinatie corona en social media, dat vooral. Was zwarte piet-gate een mooi intro voor mensen om ineens hun (pikzwarte) aard te laten zien, is corona de meester der ontmaskering.
De schoenmaker is het niet eens met de bakker, de buurvrouw blijkt een ras-racist en ome Gert deelt plaatjes over deurklinken aflikken. Waar vroeger angstvallig een afkijk-handje voor het stemmen werd gehouden en je vaag deed over je politieke voorkeur, kwakken we nu elke mening online. Het coronavirus kan een maand lang op je smartphone overleven, lees ik. Op de tijdlijnen nog veel langer.
Ik zie corona vooral als een SOA. Als je voor het eerst met iemand de koffer induikt, knup je er toch ook een plasticje omheen? Niet omdat je weet dat diegene met platjes of herpes rondhuppelt, maar just in case. Waarom zouden we nu niet even tijdelijk een mondkapje dragen? Hoe moeilijk is het?
Ik lees statements van gelovigen die alsnog 250 man in een kerk drukken. ‘Want anders worden de gelovigen verdrietig,’ predikt een pastoor. God allemachtig. Daar wordt deze ongelovige dan weer verdrietig van. Het is ook niet echt lekkere marketing voor de Heer.
Mijn buurman staat al vanaf het begin van de crisis op de wachtlijst voor een nieuwe knie. Hij kreupelt door de Spekhoek, maar corona gaat voor.
‘Dat is ook belangrijk,’ glimlacht hij als een boer met kniepijn.
‘Frustreert het?’ vraag ik.
‘Nee. Er zijn veel ergere dingen. Ik wacht gewoon rustig af. Er zijn mensen die ondertussen er tussenuit piepen, dat is erg. Dat ik mank ben, dat zij dan zo.’
Mooi gesprek en hij heeft gelijk.
Het punt is dat we niets weten en iedereen vanuit zijn eigen perspectief naar zaken kijkt. Een lockdown in het buitengebied is minder heftig dan in een flatje op 8 hoog. Afstand houden in een supermarkt in een kneuterig dorp is makkelijker te doen dan in de stressvolle stad. Iemand met longproblemen is spichtiger dan een jonkie van zestien. Iedereen bekijkt de zaak vanaf een andere kant. Niemand weet het.
Ik had eigenlijk deze week geen zin om over corona te schrijven. Maar ja. We stevenen af op een domme lockdown.
Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles. www.renskekruitbosch.nl
