Stedendriehoek
Ze is een jaar of 30, knap, slank, make-uploos en ze heeft prachtig donkerbruin haar. Een hoge baggy spijkerbroek, een t-shirt van een jaren 80-band en lompe sneakers. Haar vriendin is blond en draagt hetzelfde. Ze kletsen honderduit. Ik hoor dat ze beiden een eigen ‘business’ hebben en aan het ‘relaunchen’ van hun ‘brand’ zijn. Pappie kocht een pand in de Jordaan. Zo’n armetierig volkshuisje. In drie maanden van onder tot boven gestript en omgetoverd tot hippe toko. Bouncemuziek en pingpongtafel. Wegbeuken, die charme!
Ik beluister het tafereeltje in een bushok in Amsterdam. Hippe dure meisjes, ik rook het al toen ik ging zitten. Problemen zo groot als muizenkeutels, geld zo veel als gemineraliseerd bruiswater.
‘Maar weet je Lottie,’ begint Bruintje, ‘ik zweer je, ik moét gewoon op vakantie. Even lekker twee maandjes eruit, weet je wel. Keihard chillen. De laatste keer dat ik weg ben geweest is deze zomer! Ibiza. Maar ja. Dat voelt al niet meer speciaal. Ik wil lekker naar Bali. Ik heb al geboekt, voor over een maand. Ik blijf twee maanden weg. Beetje yoga, mediteren,’ en ze pulkt aan haar nagel.
Lottie geeft haar groot gelijk. Sterker, Lottie gaat mee. De meiden lachen en high fiven.
Hoewel ik doorgewinterd plattelands-meid ben, mis ik soms het bruisen van een stad. Nu fonkelde Amsterdam ook niet zoals het zou moeten, maar het was fijn weer in een centrum te zijn. Ik mis sinds corona de aanspraak van onbekende mensen. Het luisteren naar gesprekken. Het hangen aan de bar, dromen in een park of kletsen in de trein.
Een paar momenten voor ik de dure dertiger-meisjes ontmoette, liep ik door een steeg. Rechts van me een zwerver. Opgerold in een frommelige slaapzak. Het is -2. Mijn maag rommelt. Hij slaapt. Ik heb een gevuld boterhambakje in mijn tas. Disney-prinsessen, je moet jezelf wat wijs maken. Ik leg het bakje bij hem neer en schuifel verder. Dan ontmoet ik de typisch Amsterdamse dure dertigers-meisjes. Te generaliserend? Gelukkig generaliseren we. Het is iets vanuit ons instinct gegeven. Zo kunnen we in een split second onze vijand of vriend bepalen. Je moet je er alleen niet altijd door laten leiden.
De meisjes kirren verder over Bali. Ik denk aan de zwerver met mijn prinsessenbakje. Hij denkt ook aan een balie. Waar hij straks hopelijk een kopje soep mag afhalen.
Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles. www.renskekruitbosch.nl
