Stedendriehoek
Toen ik een jaar of 25 was, heb ik een coach bezocht. Ik had wat hulp nodig bij wat bepalende levenskeuzes en het leek me verstandig met iemand te gaan praten die daar voor had gestudeerd. Gesprekken in de kroeg zijn goed, maar leiden vaker naar een kater dan een oplossing – dus daar ging ik. Ik zocht zorgvuldig. Geen gezweef met saliestokken en aura’s maar ook geen vastgeroeste ‘in de doos’-denker.
De coach die ik vond bleek de route te hebben naar een pad dat ik allang voelde en wist, maar welke ik niet durfde te nemen. ‘k Vond het eng. Ik lulde uren van me af en ik kon op het laatst haar vragen en fronsen voorspellen. Mijn levenskaarten werden geschud en gesorteerd en het was aan mij om het levensspel te gaan spelen waar ik goed in was. Schrijven, grappen maken en lullen, in mijn geval.
Nu las ik in de krant vorige week een artikeltje over quarantainecoaches. Half december had ik hier nog de ballen over uit mijn broek gegierd maar het is geen grap. Het is ernst. Ernstig, als je het mij vraagt. Ik kan geen Instagram openen of ik krijg berichten van coaches. Een lifecoach, een vrouwencoach, sportcoach, eetcoach, kindercoach, ouderencoach, paardencoach, afvalcoach, hondencoach, dierencoach, angstcoach en geldcoach. Als je je als ZZP’er aanmeldt bij de KvK, dan krijg je zelfs een budgetje om te besteden aan een coach. Met die ondernemerscoach ga je dan ouwehoeren over ‘meer zelfvertrouwen’, ‘de basis naar succes!’ en ‘verdriedubbeling van je omzet’. Ik vind dat een miraculeuze belofte.
Als ik al die, al dan niet zelfbenoemde, coaches zie ratelen kan ik niets anders dan me treurig verwonderen over hoe een sneu en verwend ras we eigenlijk zijn. Met elke hobbel hebben we hulp nodig.
Vervang het woord coach eens door ‘bakker’. Dan heb je duizenden bakkers die uiteindelijk allemaal hetzelfde broodje bakken, maar het anders verkopen. De één noemt het een rozijnenbrood, de ander een Pain aux Raisins. Sportbakker, levensbakker, kinderbakker, afvalbakker… Maar alle bakkers hebben een basis: graan, water en een bloedhete oven.
Ik denk dat we terug moeten naar die basis. Als je echt hulp nodig hebt, zoek een goede, bekwame levenscoach. Als de basis goed is, volgt de rest vanzelf. Wees elkaars coach. Vriend, nog liever. Als we elkáár gewoon weer ‘ns helpen, in plaats van geld neer te dokken voor een gesprek bij een god-mag-weten-welke-coach, dan komt alles voor de bakker.
Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles. www.renskekruitbosch.nl
