Stedendriehoek
Het ergste wat er kan gebeuren op elke 4 mei, gebeurde vrijdagavond vlak voor de twee minuten stilte van de Dodenherdenking. De trompetter maakte een glijer. Tijdens de taptoe, het riedeltje trompetterij voorafgaande aan de twee minuten stilte, raakte de trompetter de weg kwijt. Ten overstaan van een overvolle Dam staat Jan Klaassen de trompetter het angstzweet uit z’n toeter te blazen. En op het moment suprême laat z’n toeter hem in de steek. Ik las later dat de man vrijdag vooraf, geen interview kon geven aan de Volkskrant. Te zenuwachtig. En dan gebeurt dit. Hij tromplettert van zijn voetstuk. Komende weken wordt er liefdevol gelogen dat het écht niet zo erg was. Dat niemand het door had! Dat er helemaal niet zoveel mensen op de Dam stonden. En dat de kijkcijfers op de NOS tegenvielen. De trompetter knikt. Hij laat het maar voorbij gaan.
Wie ook stil is, is Matthijs van Nieuwkerk. Er is nogal een poppenkast gaande omtrent zijn salaris. De directeur van de NPO wil hem meer pegels toeschuiven, uit angst dat hij een overstap maakt naar de commerciële zender. Uit angst meer poen geven. We zagen allemaal zaterdagavond, wat angst met de trompetter deed. Het zorgt ervoor dat je uitglijers maakt. Uit de bocht vliegt. Je vals gaat spelen. En dat is wat de NPO-directeur wil. Andere regels om uit de bocht te vliegen. Hij wil (n)poen aan Van Nieuwkerk bieden, om hem te laten blijven. Begrijp de overweging, vind het gek dat dat via de media moet worden beklonken. Nederland valt nu over Van Nieuwkerk heen, alsof hij een gierige geldwolf is. Maar wie zegt dat hij hier allemaal om gevraagd heeft? Iedereen roept maar wat!
Mensen die heel hard roepen dat ze stil zijn op 4 mei. Uit respect. En dan van die plaatjes gaan delen op Facebook. Kleine schimmelinfectie veroorzaakt dat bij mij. Natuurlijk ben je stil! Ik denk aan alle oorlogsslachtoffers. Aan alle mensen die we verloren hebben. Maar vind dat zo debiel om daar zo overdreven mee om te gaan. Vlaggetje halfstok: mooi. Televisietje aan: meer dan logisch. Zelf mee doen in een defilé: soit. Maar stop met dat geroep op internet, man. Wees respectvol. Doe het in stilte. Hoe harder je roept, hoe harder je stilte niet telt.
Weekje geleden kwam ik terug van vakantie en ik was blij weer terug te zijn in de sereniteit die de boerderij biedt. Ik haat en verafgood het. Ik had een kort cabaretje vlak na de vakantie en daar was ik, als een trompettist, zo bang voor stilte. Dat ik vals zou klinken en uit de bocht zou vliegen. Dat er geen lachje viel. Geen grinnikje klonk. Het ging wel aardig. Stilte is zo kalm, maar het kan de grootste paniek veroorzaken. Ik word stil als ik bang ben. Zenuwachtig. Vlak voor het toneel word ik stil en staat het angstzweet me blank op mijn rug. Net als bij de trompettist, die vanaf nu schouderkloppend en onderrug-aaiend wordt ontvangen op verjaardagen. Het was heus niet zo erg. De andere noten gingen toch goed? De kijkcijfers vielen toch tegen. De trompettist knikt. Hij laat het maar voorbij gaan. Het zou mooi zijn als we vaker zo met uitglijers, valse noten en angst om kunnen gaan. Laat het maar voorbij gaan. Vraag maar aan Matthijs.
