Tien

Tien jaar geleden werd Obama gekozen tot president. The Black Eyed Peas stonden met ‘I gotta feeling’ bovenaan in de hitlijsten. Het was het jaar dat de Uggs definitief doorbraken. Ik bedoel maar, het was me een jaartje. Talentenjachten als Idols, X-factor en Holland’s got Talent popten als paddenstoelen uit de grond. Balkenende was president. AZ werd kampioen in de Eredivisie. Josje komt, middels talentenjacht, K3 versterken en de DSB Bank gaat failliet. Zal wel niks met elkaar te maken hebben. Het is het jaar van de aanslag in Apeldoorn, tijdens Koninginnedag. De Suzuki Swift was in één letterlijke klap beroemd. Trix en co schrokken zich een heel stijf hoedje.  

Het is hip. The Tean Year-challenge. Je plaatst een foto van jezelf van nu, en in 2009. Op social. Het laat de radartjes en de rikketikjes weer terug-schwoesjen naar tien jaar geleden. We lachen ons krom om onze kledingstijl en gieren ons blauw om onze kapsels. Ik ook.

Tien jaar geleden rende Rensie haar beentjes onder haar lijf vandaan in een restaurant. Ik sloot vriendschappen voor het leven. Ik was verliefd, wild en koersloos. En dat allemaal door elkaar. Het waren de mooiste jaren uit mijn leven. Glimlachend denk ik aan die tijd terug. In een soort blur. Alsof ik in een vissenkom zit en de herinneringen aan me voorbij paraderen. Met vaag geluid, vaag beeld, veel lachen maar ergens heel veel onzekerheid.

Wist ik toen maar wat ik nu weet. Kon ik dat meisje maar in haar dikke, vol geplamuurde wangetjes knijpen en haar wijze dingen in haar oren fluisteren. Ik zou haar haren aaien. Haar vertellen dat het allemaal goed komt. Dat al die zorgen niet zoveel zin hebben, het gaat gelukkig toch anders dan dat ze zou denken. Ik heb geen kinderen, maar ik zou me zo kunnen voorstellen dat ouders dat richting hun kinderen doen. Hen vertellen dat alles mogelijk is. Hen de doelen laten behalen die zij nooit aangetikt hebben. Het is grappig om terug te kijken, met alle wetenschap van nu. De relaties die je toen had. Het werk, je woonplaats, je lief, je leed. Ruim 3500 nachtjes geleden stond het leven er waarschijnlijk heel anders voor.

Tien maand geleden was het maart 2018. Tien dagen geleden was het de eerste week in 2019 en wenste je de mensen, nog de beste wensen. Tien uur geleden werd deze krant gedrukt en tien minuten geleden, besloot u deze column te lezen. Tijd blijft fascineren. Het speelt met ons. We verkwisten en verspillen het, of nemen het met diepe snuiven in ons op. Elke dag moet een Ten-year-challenge zijn. Ik weet zeker dat veel mensen, bij het plaatsen van de 2009-foto, met weemoed en een glimlach naar de prent keken. Niet alleen om die achterlijke Uggs of te dun geharste wenkbrauwen. Glimlachen om in welke periode je toen zat. Herinneringen aan die tijd. Wees jezelf, die over tien jaar tegen je praat. Die in 2029 glimlachend op de 2019-jij terugkijkt. Die vertelt dat het goedkomt. Zorg dat je lief bent, voor de tien-jaar-geleden jij van nu. Wees verliefder dan ooit, wilder dan ooit en koerslozer dan ooit. Uiteindelijk komt het toch wel goed. Eén van mijn wereldberoemde uitspraken, als alles helemaal in de soep loopt, is: ‘met de kerst lachen we er om’. En vaak, heel vaak, is dat ook het geval. Of tien jaar later, maar dat duurt zo lang.

Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles. www.renskekruitbosch.nl