Stedendriehoek
Intens verdrietig ben ik. Amerigo is dood. Las ik in de krant. De trouwe schimmel van Klaas zat nooit bij de pakjes neer en haalde de respectabele leeftijd van 30 jaar. Da’s oud voor een paard, zeker voor één die de lenigheid bezit om over de daken te rammelen. Hoe moet dat nou? Is er een geheim Sinterklaas-paarden-opfokcentrum? Gaat Klaas over op ander vervoer? Elektrische fiets? Niet handig. Tabberd tussen de spaken. Rendieren zijn zo afgezaagd en ezeltjes maken ’s nachts te veel geluid. Over de Stint mag je geen grapjes maken. Er moet een nieuw vervoersmiddel voor Sint komen.
Laatst was ik op een begrafenis. Iemand zei na afloop ‘ineens te beseffen hoe dicht leven en dood bij elkaar staan’. Gekke opmerking. Volgens mij zit er niks tussenin, toch? Ergens fascineert die uitspraak. Ik heb dat gevoel namelijk elke dag, dat het zo voorbij kan zijn. In een knip van je vinger. Pats – afgelopen. Veel mensen vinden dat een onzinnige gedachte. Dat is heel depressief. Terwijl ik er juist van geniet, van het idee dat het elk moment voorbij kan zijn.
Voor de leeuwinnen was de WK-droom voorbij. Pats. Moet ik er wat over zeggen? Sari van Veenendaal. Van der Sari, voor mij. Wat een fantastisch elftal met een fenomenale keeper.
Vraag me af hoe Sint Amerigo trainde. Pik je zo’n veulen, dat over daken kan lopen, er tijdens de beginmaanden al uit, of is dat een kwestie van oefenen? Begin je met een paar losse dakpannen? Of cold turkey de rijtjeswoningen op? Hoe werkt dat eigenlijk met een rieten dak? Krijgt Amerigo speciaal voer – Red Bull? Vragen, zoveel vragen.
Sowieso een weekje waar ‘dood’ een thema was. Ik lees over tijgers die een dompteur hebben opgevroten, Michael P. – van wie ik heb gezworen er niet meer over te schrijven, hij is de letters niet waard – die zit te kniezen in de rechtbank, Holladiejeeder die de bak in moet en nog een liquidatietje links en rechts in de onderwereld. Michael P., toch nog even iets over tikkelen. Deze meneer moet toch gewoon lekker zijn leventje lang achter een heel goed slotje en een flink grendeltje? We gaan toch niet ook nog maar íets van mededogen met deze schobbejak hebben? Je zit in een TBS-kliniek voor verschrikkelijke daden, takelt een meisje gruwelijk toe met de dood tot gevolg, en dan gaan we met zijn allen zitten kniesoren over het feit dat hij een beetje hardhandig is aangepakt door de politie? Zolang hij nog kan bewegen, kun je wat mij betreft deze meneer niet hard genoeg aanpakken. En dat zegt de vrouw die nog geen deuk in een pakje boter wil slaan.
Ondertussen zie ik dat ‘flestrappen’ de nieuwe rage is op internet. Het is de bedoeling dat je in een soort karatekick de dop van een fles wijn af trapt. Ja, lees die zin nog maar een keer, ik verzin het niet. Ik dat proberen. Inmiddels ben ik drie verrekte spieren en 19 gesneuvelde flessen wijn verder. Ik ben kennelijk geen wijn-kicker, meer een wijn-tikker.
Het is zomer. Vakantie. De eerste colonnes vakantiegangers stellen zich in keurige rijen op, op de snelweg. Het is zomer en we gaan in de auto op vakantie. Met de Tabbert-caravan. In ellenlange files. We willen weg, op reis, ergens heen. We willen weg van waar we zijn. Op vakantie. Weg van ons doodsaaie leven. Weg van de sleur, weg met de sleurhut. Dan komt alles goed. Tijdens het ritje richting het zuiden van Frankrijk, hoor ik menigeen in de auto, met de Tabbert eraan geknoopt, in de file denken. Had ik maar een Amerigo. Dan kon ik over daken lopen. Dan was de file voorbij. Pats.
