Sport
APELDOORN – Richard Karrenbelt was bijna de hele zaterdag onderweg om met zijn club een uitwedstrijd te spelen op een kilometer of acht van zijn Apeldoornse woning. Hoewel de resultaten vooralsnog tegenvallen, voelt de onlangs 50 jaar geworden oefenmeester van Hoofdklasser Urk zich als een vis in het water op het voormalige Zuiderzee-eiland. Ook na de teleurstellende 1-1 bij csv Apeldoorn blijft de Apeldoornse stuurman vastberaden het Urker vlaggenschip naar veilige haven te loodsen.
Na twee seizoenen bij derdedivisionist ONS Sneek monsterde hij voor aanvang van het huidige seizoen aan in Urk. De oer-WSV’er zoekt het als trainer niet altijd even dicht bij huis. De vele kilometers die hij moet maken neemt de Apeldoorner voor lief. Afgelopen weekend legde hij een wel heel bijzonder traject af. Eerst reed hij ’s ochtends de bijna 75 kilometer naar Urk. Daar stapte hij in de spelersbus terug naar Apeldoorn. Waarna het na de – vanuit Urker gezichtspunt – enigszins onfortuinlijke remise weer linea recta de luxe touringcar in ging. Om zich uiteindelijk na aankomst in Urk voor de tweede keer richting zijn woonplaats te begeven. Je moet het maar verzinnen. “Maar dat hoort erbij. Urk is mijn werkgever”, bezwaarde Karrenbelt zich zelf niet over alle omwegen die hij moest maken.
In de bus terug naar Urk had Karrenbelt het nodige te overdenken. Ook in de achtste aanloop was hij met zijn nieuwe club zonder overwinning gebleven. Het is vaak niet zo moeilijk op de laatste plaats terecht te komen, om er weer weg te raken kost beduidend meer moeite… “We zaten te wachten op die 2-1 voor ons. In die laatste fase was nota bene een keer sprake van een vijf-tegen-twee-situatie. We hadden wel met 6-1 of 7-1 moeten winnen. Dit voelt als een nederlaag. Het gaat natuurlijk wel om doelpunten maken”, reageerde de trainer hoofdschuddend kort na afloop van de ontmoeting met de club waar hij vanaf 2013 twee seizoenen aan het roer stond.
Karrenbelt verschuilde zich niet achter een karrevracht aan geblesseerden. Volgens aloud Urks gebruik moet de trainer van de plaatselijke voetbaltrots roeien met de riemen die hij heeft. De teleurstellende resultaten (twee punten uit acht wedstrijden, red.) ten spijt heeft hij het prima naar z’n zin tussen de als nogal stijfkoppig bekend staande Urkers. Aanpassingsproblemen kent de al even eigenzinnige trainer nauwelijks. Druk zegt hij niet te voelen. Signalen dat clubleiding of spelersgroep hem de matige prestaties aanrekenen, ontving hij tot dusver niet. “Urk is Urk. Ik heb het fantastisch naar m’n zin. Elke dinsdag krijg ik vis mee. Maar ja, je weet hoe het werkt in de voetballerij.”
Een overwinning zou hoe dan ook meer dan welkom zijn. Al is het alleen maar voor de gemoedsrust van zijn spelers, zo stelt de trainer. “Het gaat niet vanzelf. Al vanaf de winterstop heeft deze groep vrijwel niks meer gewonnen. Ik ben al blij dat we een keer hebben voorgestaan. Ik kijk wat verder dan alleen naar de resultaten. We hebben nu alle topploegen al gehad. We geven vol gas. Ook in deze wedstrijd gaven de jongens weer alles. Er staat een ploeg. Het is hartverwarmend om er naar te kijken. De ambitie van het bestuur is om te proberen om met Urk in de Hoofdklasse te blijven. Daar gaan we alles aan doen.”
