Stedendriehoek
‘Waarom wilde je dat ik je verf?’ Ze pakt nog een zilverfolietje.
‘Omdat ik vind, dat iedereen een kans moet krijgen,’ en ik neem een slokje van mijn cappuccino.
Het meisje knikt en stopt haar kwastje in de blauwe blondering.
‘Het wordt heel mooi. Ik weet zeker dat het mooi wordt,’ glimlacht ze, en ik glimlach terug.
‘Ik ben benieuwd. Spannend, hè?’
‘Ik mag dit eigenlijk nog niet,’ fluistert het meisje.
‘Wie zegt dat?’
‘Staat in het contract. Van school. Dat zijn de regels.’
‘Regels zijn er om gebroken te worden.’
De Nashville Verklaring is een soort Ikea-handleiding voor het geloof, huwelijk en seks voor christenen. Paar boutjes, moertjes en wat planken en klaar is je homofobe-kast. Het meest ouderwetse model ‘hømø’. Waar je vooral niet uit mag komen, volgens de verklaring. In de verklaring staan namelijk een aantal zaakjes opgesteld, waar een goed christen zich aan moet houden. De Nashville Verklaring stelt, heel kort gezegd, dat homo’s niet mogen tongen, rampetampen of trouwen. Transgenders bestaan niet en het huwelijk mag alleen verbonden worden tussen één man en één vrouw. Een hokkerig hufter-zelfhulpboekje, dus.
‘Het wordt al mooi grijs,’ mompelt de stagiaire bij de kapper. Ze mag alleen de geknipte haartjes van de grond vegen en ik vind dat zielig. Ik moest een flinke highlight-grijs-haar-opfris-APK hebben, dus ik ging er goed voor zitten. Ik vroeg aan de ervaren kapster of de vegende stagiaire me mocht verven. Inmiddels staat het meisje, met rode koontjes op haar wangen, m’n plukken te verven alsof haar leven er van af hangt. Er is haar ingeprent dat je veel moet praten met de klanten. In haar concentratie vergeet ze dat soms en kijkt verschrikt op als er een minuutje niks gezegd wordt. Dan vraagt ze of ik nog wat te drinken wil en of ik hier uit de buurt kom. Voor me staat anderhalve kop cappuccino en ik heb vier keer verteld waar ik woon. Ik zeg haar dat ik stil zijn, prima vind. Ik vind het juist heerlijk, als er niks gezegd wordt. Ik zit. Ik kan geen kant op. Iemand frummelt aan mijn haar. Was elke dag maar kapper-dag.
Ondertussen lees ik dat er in kerken wordt gebeden voor het ‘struggelen van homo’s’. Hoe zou dat komen, denk je? Met de Nashville Verklaring stappen we in een paar regels tekst, honderd jaar terug in de tijd. Het doet totale afbreuk aan alles waar we in de afgelopen jaren zo hard voor geknokt hebben en nog steeds moeten. Met dit soort grootse, waanzinnige momenten, weet ik niet zo goed wat ik er over moet zeggen. Het is bijna te groots om er wat van te vinden. Omdat ik me, in geen enkele vezel van mijn lijf, kan voorstellen dat, als je dit al vindt, je dit ook nog openlijk in een verklaring opneemt. Omdat ik me niet voor kan stellen dat je het met die quatsch eens kan zijn, laat staan je krabbel eronder kan zetten. Had een kapper-stilte ingezet. Een hele, lange, kapper-stilte.
Het meisje knipt de laatste sprietjes af en föhnt m’n grijze lokken in model. Het is vier uur later, maar ze straalt. Ze is trots. En ik ook.
‘Nou, je loopt in ieder geval niet voor schut,’ grinnikt ze.
‘Anders had me dat ook niet zoveel uitgemaakt, hoor,’ glimlach ik. En ik lieg. Het had me wel uitgemaakt. Hoe stoer ik ook doe, het had me uitgemaakt hoe andere mensen over me denken. Het is niet allesbepalend maar het doet wel wat met me. Net als dat de Nashville Verklaring wat met homoseksuelen of genderneutralen doet. Stel je eens voor, dat er een verklaring bestaat, waarin jij, met alles wat je in je hebt, wordt afgekeurd? Die jou, als mens, afkeurt? Iets groters dan liefde bestaat er namelijk niet. Stel je voor dat je keer op keer, door een groot aantal idioten wordt uitgejoeld of verbannen uit een gemeenschap? Om zoiets puur en moois als liefde? Ik kan het me niet voorstellen. Mensen afserveren, door een paar stomme regels. Ik had mijn haren niet grijs, maar in alle kleuren van de regenboog moeten verven.
